سلام دوستان

قبل از شروع اصل مطلب، خوب است بیان دارم که قصد از این نوشته، نه متلک پرانی است و نه عقده گشایی که کار بعضی مردم نا آرام می باشد. هدف من در اینجا حتی بیان دلخوری نیز نیست. بلکه برای این است که همه ی کسانی که در بازی های زشتِ زمانه افتاده اند، اندکی بایستند و بیندیشند که: با این کار های عجیب خود به کجا می رویم!؟» کجا را می خواهیم بگیریم!؟» بیایید یک بار هم که شده قبل از بازیچه شدن و به زشتی تن در دادن، بیندیشیم؛ بیایید به شخص خود حداقل احترام بگذاریم. باری، این گفتار من، گوفتاره»* نیست، گفتاری ست با کمال مهر و دوستی تا شاید بکار آید. * تالش ها به غُرغُر(grgr)، گوفتاره نیز می گویند.

در خارج از میهن دیدم دوستی در نوشته ی خود از جمله چنین آورده - روسو می نویسد: برنامه ریزی در آموزش بچه ها و جوانان و پذیرش مسئولیت و کسب دانش به تکامل انسانهای بردبار، پخته، با شعور و پرهیزگار منجر می شود».(بر گرفته از مقاله ی جناب آراز. م. فنی)

بله دوست عزیز، بیشک منجر می شود، ولی شرط دارد؛ اصلی ترین شرط اش این است که ما موفق شویم پاکیزه خویی و داشتن صداقت را روایت روز و روزگار سازیم؛ وگرنه بچه های برنامه را دیده، ولی در خانه و خیابان و . میوه های دو رویی از حاصل فعالیت های "بزرگان" چیده، می توانند از هرچه انسان و انسانیت و آموزش و پرهیز از زشتی ها بیزار شوند. پس کار قلمی و تصویب قوانینِ نیک فقط و فقط آغازی ست برای اجرا؛ زیرا اگر می خواهیم مفید واقع شویم، باید بدانیم که این جهان عرصه ی عمل است. وگرنه دیدن دویی، حتمن نتیجه ی عکس و ویرانگر خواهد داد. من در بابِ این سخن در جوامع مختلف تجربیات گوناگونی دارم که بخاطر بیش از حد طولانی نشدن مطلب فعلن از نوشتن آن ها سر باز می زنم؛ گرچه تجربیات گوناگون به هر حال قابل بیان است؛ ولی فعلن بگذار بمانَد.

همینقدر بگویم که افرادی خود فاسد اند و از مبارزه با فساد می گویند؛ دروغگوی حرفه ای اند، ولی بر علیه دروغ می نویسند، قَوّاد است و سال های سال ده ها و شاید سد ها دختر بچه ی بیلاروسی را با به فساد کشاندن برای همیشه آرزو مرده ساخته و حد اقل یکی از آن ها به دست خودش یا با دسیسه ی او و یا بدون دخالت او به دست جنایتکاران دیگر به قتل رسیده. نام آن دختر بدبخت لِنا» بود. او یکی از آن هایی بود که اجاره شان می داد. یعنی اگر کسی برای بلند مدت به بیلاروس می آمد، در آن مدت او و بعضی های دیگر را در اختیار آن ها قرار می داد. همینک آن قَوّاد دارد در سایتی که ادعای چپی بودن دارد، در وصف عدالت و سوسیالیسم و علیه امپریالیسم می نویسد(بعد از این در خیلی جا ها دیگر علامت تعجب نمی گذارم.)

اهل تهمت نیستم، پیش از این نوشتم و باز تکرار می کنم: آماده ام رو در رو و چشم در چشم سخن خود را به اثبات برسانم. در همان سایت، مزدوران در آب و نمک خوابانده شده بر علیه مردم ایران، بار ها به من فحاشی کردند زیرا می دانند باید به آن ها اجازه ی فحاشی بدهند، وگرنه سایت بی سایت. آری، بار ها گذشته از فحاشی در نظرگاه، در صفحات اصلی آن سایت به وسیله ی نابکارترین موجودات روی کره ی زمین مورد فحاشی و توهین قرار گرفتم، ولی مسئول سایت اجازه ندارد دفاع حق طلبانه و روشنگرانه ی مرا در همان صفحات منتشر نماید. حتی به یاد دارم وقتی مسئول مزدور و بیمار بخش مثلن ادبیات با خودسری فحاشان را سازمان می داد و با ایجاد جَوّ تحریک فحاشی ها را منتشر می کرد*، یکبار بعد از اعتراض من، خود مسئول سایت نوشت: نقل به مضمون - مگر اینجا محل دعوا و بزن بزن است . همین مفهوم سخن او را من چندی پیش در نامه ای برای ایشان نوشتم. و نوشتم که دلیل این نامه نویسی این است که هنوز در باب شخص شما قضاوت نهایی را نکرده ام؛ گرچه مسئول حقوقی تمامی این فحاشی ها و حرکات غیر طبیعی و غیر انسانی مزدوران ضد ایرانی، خود اوست و باید جواب بگوید، ولی من خود را وجدان زمانه می دانم؛ چون می دانم دست او بسته است، تلاش می کنم قاضی عادلی باشم. این رسم دیرینه ی خانواده ی من است. به یاد دارم روزی پدرم به من گفت: اگر با دشمن درگیر شدی و در راه عدالت بر زمینش زدی و به زیر پای خود انداختی، و او در آن لحظه به تو توهین کرد، آن لحظه بخاطر توهین از او انتقام مگیر، زیرا اگر مجازاتی در کار باشد، باید فقط و فقط برای عدل و داد باشد و بس.

* نوشتم مزدور و بیمار»؛ بیمار بودن جرم نیست، به انسان بیمار باید کمک کرد و من نیز همیشه در حد توان خود کرده ام. ولی اگر کسی دچار بیماری باشد و نداند که بیمار است، احتمال اینکه تو بتوانی بهش حرف حالی کنی دشوار است؛ گاه بسیار بسیار دشوار است و گَه اصلن شدنی نیست. آن فرد بیمار دارای گره های بسیار و هم خود گم کردگی، خشم و خودشیفتگی ای کُشنده است، و استفاده کنندگان از او به عنوان ابزار، این را خوب می دانند. یعنی یک مزدور می تواند به خود آید، ولی اگر بیمار بود احتمال اینکه به خود آید کم و گاه بسیار بسیار اندک است. ای کاش مسئول سایت، بخش مهم ادبیات را فدای بعضی چیز ها نمی کرد، که کرده. اگر لازم شد من باز به این موضوع بر می گردم؛ فعلن بمانَد.

بگذارید به یک نمونه ی دیگر نیز بپردازم: آقای دکتر عبدالکریم لاهیجی خود را مدافع حقوق بشر می داند. البته او مدافع حقوق بشر نیست، شغل رسمی اوست و برایش حقوق می ستانَد؛ یعنی بر عکس من که عمری را در راه دفاع از جنگل و هوای پاک و انسان و انسانیت و عدالت و آزادی در تلاش بوده ام و هستم و تا هستم خواهم بود؛ او برای کار های ماهانه ی خود، جلسات، سفر ها و غیره حقوق می گیرد و به احتمال قوی حقوق خیلی بالایی هم می گیرد. پس وظیفه ی او دفاع است؛ یعنی حقوق می گیرد تا از حقوق بشر دفاع نماید. خوانندگان گرامی دقت نمایند که حقوق بشر شامل همه بشریت است. یعنی شامل من و کودک من و کلِ خانواده ی بی نهایت مظلوم من و همه ی کسانی که به وسیله ی زورگویان جهان بیچاره و بی خانمان و یتیم شده اند را نیز در بر می گیرد. پس ایشان نمی تواند بگوید من برای حقوق افراد خاصی تلاش می کنم. از سوی دیگر ایشان تا اندازه ی زیادی آگاه هستند که چه جنایات بی سابقه ای بر علیه من و خانواده ی من صورت گرفته - بله این جنایات در جهان واقعن بی سابقه است. حال مسئول محترم همان سایت و بانویی شریف را برده اند فرانسه برای آبرو خری. من اگر جای لاهیجی بودم و خرده شیشه ای نداشتم، می گفتم: این جلسه را در شهر کلن و یا آخن بگذارید و از وقت من(لاهیجی) ده دقیقه به لیثی حبیبی - م. تلنگر بدهید تا این مرد پوست کنده شده که بی پوست حالا راه می رود پر از زخم جان نیز اندکی حرفِ دل خود را زده باشد.

نخیر جناب لاهیجی و نجات دهندگان، شما ها تاریخ را بد خوانده اید؛ هرچه که زرنگ باشید تاریخِ دارای سیستمی پر از تدقیق، خیلی زرنگتر از شما هاست. این است که بار ها نوشته ام و باز تکرار می کنم: مگر طناب در شهر شما متری چند است که این همه ناکس، حقیر و زشت زندگی را می کشید!؟ 

در ادامه به نمونه هایی از همین لحظه ی تاریخ که در آن هستیم می پردازم تا وارد موضوعات بحث شویم. 

پس اگر براستی دلسوز جامعه ی بشری هستیم، اساس داشتن صداقت است؛ و همیشه باید اول از خود شروع کرد. وگرنه اگر نویسنده ی قانونِ چراغ راهنما، خود از چراغ قرمز بگذرد، بی اعتمادی ای که در جامعه ایجاد می شود، مردم را به این می رسانَد که: ای کاش اصلن نمی گفت، نمی نوشت، و آن نوشته به مجلس نمی رفت و تصویب نمی شد، و مردم را از درون اینگونه با بی باور کردن تهی نمی ساخت.

پیش از نوشتن ادامه ی مطلب بگذار منگفتی را که برای نویسنده محترم در خارج از میهن نوشتم، اینجا نیز بگذارم:

سلام دوست عزیز و خسته مباشید

مطلبی در یکی از وبلاگ های جنبش پاکیزه خوی تالش»(دریای تالش») نوشتم، که اشاره ای به بخشی از سخن شما نیز نموده ام و کمی بدان پرداخته ام.

اجرای حقوق بشر فقط با سخن پیش نمی رود، باید برای پیشرفت آن صداقت، راستگویی و پاکیزه خویی را در جهان پراکند.
یعنی تا زمانی که دولت ها و اشخاص مدعی، خود از خلافکارانند، توان پیاده کردن حقوق بشر را ندارند. نه فقط آن توان را ندارند، بلکه بخاطر ایجاد سو تفاهمات، تأثیر عکس می گذارند بسیار بسیار ویرانگر.»

اینک مواردی چند در ادامه ی مطلب:

1 - دوستان زحمتکش در فرهنگستان» چه قبل و چه بعد از انقلاب خدمات فراوانی به این سر زمین کرده اند؛ ولی گاه آمدند و واژه هایی را ایجاد و ثبت کرده، وارد اجتماع نمودند که غلط بودند، مثلِ استان کردستان، استان خوزستان و . گاه آن واژه ها کاملن بی ربط بودند؛ و یا مفهوم آن ها خشونتی را بی آنکه آن عزیزان خواسته باشند، در جامعه تبلیغ می نمود. به عنوان نمونه شما خواننده ی گرامی را به دو واژه که بعد از انقلاب ساخته شده یکبار دیگر رجوع می دهم؛ علت تکرار را در پی می آورم. یکی از آن واژه ها فرایند» است که ربطی، هیچ ربطی به پروسه» = رَوَند، ندارد. دیگری شهرآوَرد» = جنگ شهر، می باشد، به جای مسابقه» ی عربی و ورزنش» ایرانی.* یعنی با اینکه آن دوستان دانشمندند، به حقوق یک مفهوم بی توجه بوده اند. به حقوق نه فقط در سخن، بلکه باید در عمل احترام گذاشت. واژه، جنگل، پرنده ی مهاجر، پرنده، درنده، آهو، کودک کار و کل انسان و زمین زیبا حقوق دارد. پس باید به آن ها توجه خاص نمود.

* راستی، این وَرزنشِ» زیبا و ایرانی که همچون ورزش در بُندارِ ورزیدن، بُن دارد، چه عیبی داشت؟! شما آشنای آن واژه نبودید؟ خوب دوستان عزیز، در این صورت قبل از ساختن واژه حد اقل از مردم کهن فرهنگ ایران پرس و جویی بنمایید؛ اگر واژه ای مترادف آن مفهوم نیافتید بعد بسازید.

متأسفانه با توجه با تذکرات فراوان این خدمتگزار کوچک فرهنگی تا به امروز فرهنگستان برای اصلاح این دو نادرست، کاری نکرده، و این نتیجه ی عکس می دهد؛ زیرا وقتی تو به اِشکالات و نقص های کار خود اعتراف می کنی، کار های دیگر خود را هرچه بیشتر تثبیت می نمایی. حال به هر دلیلی، این کار نیک از سوی عزیزان فرهنگستانی انجام نگرفته؛ بگذریم. در نتیجه هنوز عده ای که به آن نادرست ها عادت کرده اند، ناخودآگاه بکارشان می برند؛ و این امری ست تقریبن معمول، زیرا از این دست رخداد در جهان کمابیش دیده می شود. ولی از سوی دیگر عده ای فرمانبر(دارای ارباب، نوکر، عامل) دارند همان ها را به عمد بکار می برند به قصد خرابکاری و نابکاری؛ شده اسم رمز نابکاران ضد ایرانی. و جالب است که گاه مطلبی که می نویسند براستی اندیشمندی نیز در آن ها دیده می شود؛ ولی تو ناگهان می بینی که همان افراد در بازی کثیفی که باند بازان ضد بشر به راه انداخته اند نیز به آسانی شرکت می کنند!(نوعی خود زنی به دستورِ آمران) اشاره ام به کسانی است که از توضیحات پیشین من و ریشه یابی آن واژه ها از سوی من با خبرند، و باز در برابر باند بازانِ سیه دلِ  روزگار، خود فروشانه سر فرود می آورند!

حال سوالی از آن افراد دارم: شما ها که در راه به اصطلاح روشنگری می نویسید و همزمان وارد باند بازی نیز می شوید و فرمان از نابکاران تاریخ می برید و طوری هم وانمود می کنید که گویا چیزی رخ نداده، چگونه خواننده(خواننده ی صادق و در پی رهیابی) می تواند به سخنان شما ها در امور دیگر دل ببازد، و آن ها را چراغ راه بسازد!؟ از کجا معلوم که وقتی سخنان شما به کرسی نشست و خود کاره ای گشتید، با وارد شدن در باندبازی ها، جامعه را به روز سیاه ننشانید؟ شاید بگویند: آقای حبیبی حتمن ناکسانی هستند که مزدور دیگرانند و بر آنند که فرمان ارباب را پیاده سازند، ولی ما از آن جمله نیستم. خوب این جواب که عذر بدتر از گناه را می مانَد، زیرا او که ارباب دارد، فرمانبری در "راهِ" ناحق را پذیرفته و برایش مواجب می ستانَد؛ شما چرا بی زور و مواجب تن به آن تهوع آور(بازیچه شدن و باندباز گشتن) داده اید!؟

2 - مرا به بعضی افراد و سایت ها که موظف به تبلیغ برای هر زشتکاری مُد شده ای شده اند، کاری نیست، زیرا آن ها برای این "کار ها" مزد می گیرند، یعنی نابکاری شغل بعضی "مردم" جهان است. ولی سایت هایی در خارج از کشور هستند که خود را هم طرفدار زحمتکشان و عدالت و آزادی می دانند، و هم موظف به دفاع از زشتکاری های ویرانگر جامعه ی بشری. آیا این سایت ها می توانند در بلند مدت خدمتی به بشریت بنمایند؟ خیر، هرگز. ولی می توانند ضرباتی جانکاه چنان بزنند که دیگر جبران پذیر نباشد.

یکی از این زشتکاری ها که بشر را بکلی از حالت طبیعی خود خارج می سازد، رواج همجنس بازی است. آیا این دامن زدن به آزادی بشر است؟ هرگز، این نوع آموزش دادن بشر یعنی او را از درون و طبیعت وجود تهی کردن؛ پس موجوداتی از درون تهی شده، غیر طبیعی گشته و شرف خود را از دست داده امکان ندارد بتوانند در راه حق و عدالت و آزادی قدم بردارند. آن ها اگر چیزی در بساط داشتند قبل از هر چیز باید شرف انسانی خود و طبیعت زیبای مردانه و یا نه ی خود را حفظ می کردند. وقتی اینک به موجوداتی تسخیر شده، بی غیرت، حقیر و بازیچه ی مُد سازان و تاجران ضد بشری گشته اند، آیا توان آن را که از حقوق بشریت دفاع نمایند خواهند داشت؟ طبیعی است که چنین توانی از نظر علمی دیگر در آن ها نیست؛ زیرا کسی که عزیزترین سرمایه، یعنی شرف خود را باخته و در مسیر نیستی بکلی دیگر شده و اسیر مُد پرستان و بازیچه گشته، مگر می تواند از حق و شرف دیگری دفاع نماید!؟

پس این سایت های به اصطلاح آزادی خواه برای چه ساخته شده اند!؟

برای اینکه اگر خارج شدن از انسانیت، و ناکسی و زشتی کردن را از زبان به اصطلاح عدالت خواهان رواج دهند، مردم ساده ی به دام افتاده خواهند گفت: عجب! پس پیشینیان ما پیش از این آن حق را به ناحق زشت دانسته بودند!» و این آغاز یک ویرانی عظیم تاریخی ست در روان آدمی، بخصوص در روان جوانان نا آگاه، که جبران آن تقریبن غیر ممکن است. و این توهین به بشر و خیانت ضد بشری همینک دارد به نام آزادی و حتی چپ رواج می یابد. افرادی "دانشمند" و "استاد"(تحصیل کرده، لطفن این ها را با روشنفکر به اشتباه مگیرید؛ این ها ضد روشنگری واقعی اند.) و در آب و نمک خوابانده شده، هم اکنون آن وظیفه ی "بزرگِ" ویرانگری ضد بشری را شغل خود ساخته اند و به عنوان صاحب نظر به آن ها رجوع می شود. این خائنان به انسانیت برای مسموم ساختن جامعه ی بشری حقوق می گیرند؛ "متخصص" به حساب می آیند! همین دیروز دیدم یکی از همین ها نوشته بود، یکی از دست آورد های انقلاب اکتبر آزادی همجنس بازان بود. می بینید در آب نمک خوابانده شده ها چگونه یواشکی می زنند! 

انقلاب اکتبر در کشوری رخ داد که فقط خلق روس آدم به حساب می آمد، و زورگویی آنجا یک شغل بود؛ در آن کشور پر از زورگویی، رعیت با زمین فروخته می شد؛ هزاران نفر همدیگر را با دوئِل به قتل می رساندند؛ "قانون" برابر بود با داشتن قدرت، به همین خاطر هر وقت افراد قلدر می خواستند به پاگروم»* می رفتند. روسیه بزرگترین زندان خلق ها بود؛ آذربایجانی و ازبک و تاجیک، قرقیز و ارمنی و گرجی و . در خواب نیز برابری را نمی دیدند، که انقلاب اکتبر به رهبری لنین به آن ها بخشید.

* پاگروم - پاکوب و ویران کردن خانه و زندگی یهودی ها و غارت اموال و به ن.1
چون پاگروم جرم چندانی به حساب نمی آمد، در نتیجه رسیدگی قانونی نیز نداشت. به همین خاطر بعد از پاگروم، بسیاری از خانواده های یهودی به ایران و یا مناطق کوهستانی و سخت گذر می گریختند.
یک لحظه تصور کنید که با خانواده ی خود نشسته اید و ناگهان بی هیچ دلیلی عده ای قلدر می ریزند و دار و ندار شما را می برند و یا پاکوب کرده و بعد به ن جلوی چشم شما می کنند و می روند.
جناب "استاد"! انقلاب اکتبر همجنس بازی را آزاد نکرد، انقلاب اکتبر به آن بردگی پایان داد و به شهروند روسیه شخصیت بخشید. روسیه جز نخستین کشور های جهان بود که دوئِل را ممنوع کرد و جرم آن را برابر آدمکشی یعنی قتل به حساب آورد؛ و از این دست تغییرات، بیشمار صورت گرفت که در کتابی نگنجد.

و ای کاش آن انقلاب کمی زودتر صورت می گرفت، آن وقت آن دو قرارداد ننگینِ ایران بر باد ده هم نوشته نمی شد.

1 - بُندار громить را در واژه نامه ها ویران کردن معنی می کنند؛ ولی در اصل، ایجاد ویرانی با سر و صدای مهیب به راه انداختن است. гром = رعد(عربی)، که همان گر(gr - همه ساکن) تالشی است. تالش هنوز این واژه ی کهن ایرانی را بجای رعد عربی بکار می برد. مثال: گر ویچَکَه» = رعد بر زمین فرو نشست و شکست. هنگامی این فراز را بکار می برند که بعد از مدتی رعد و برق، ناگهان غرشی مهیب از رعد = گر gr(تالشی) = гром(روسی)، که گویی در هم شکسته فرو می ریزد، به گوش می رسد.

گر» و گرَه خُونَه»= رعد
گرنَه = غرش گوزن و گاو نر در روز جنگاجنگ.

وی» علامت پایین است در بندار های فرعی پنجگانه ی تالشی که از زبان دریایی بیکران می سازد.  
چَکِن = شکسته شدن(بُندار اصلی)
وی چَکِن = به سوی پایین شکسته شدن - تفاوت حجم در زبان ریشه ای و دست نخورده را می بینید - پنج حرف در برابر هژده حرف.

وی - علامتِ به سوی پایین
پِ - علامت به سوی بالا
دَ - علامت نزدیک، همین نزدیکی ها(دَ، در آلمانی با همین مفهوم تالشی به عنوان یک واژه ی کامل بکار می رود، ولی در تالشی فقط پیشوند است.)
آ - علامت دور - مثال: دَ دیَس آ دیَس بکَه = مواظب این نزدیکی ها و دور باش؛ که برای نگهبانی بکار می رود.
جی - علامت به سوی پایین و هم علامت حالت مورب.

راستی، چگونه دلشان آمد که این زبان مادر، دریا وَش و رازدارِ کهن تاریخِ جهان را نابود کنند!؟

باری، حال بعضی "متخصصین" دوران می گویند انقلاب اکتبر همجنس بازی را آزاد کرد! 

تالش ها در اینگونه موارد با شنیدن از این دست پَرت گویی، طنز آلود می گویند: ای ماما، حال چه بگویم به تو، که خنج(جفت) را برداشتی و کودک را دور انداختی!*

* خنجر پیگِتَه، خردنر فر دواَ!»

این است که وقتی در بابِ نکوهش اسید پاشی شعری هَزاربَر برایشان می فرستی، منتشر نمی کنند؛1 ولی از همجنس بازان موظف اند اخبار منتشر سازند! و یا انشا هایی بی خاصیت به نام شعر و ادبیات که فقط منتشر می شود و دیگر هیچ. مطلب طولانی می گردد، وگرنه بعضی نمونه ها از "ادبیاتِ" شرم آور را اینجا می آوردم.

آیا این نوع تبلیغات و زشتی پراکنی، براستی ربطی به آزادی خواهی، عدالت خواهی و چپ دارد؟ خیر، هرگز. این یعنی به دست به اصطلاح طرفداران مردمِ شریف و زحمتکش، زیباترین دست آوَرد های اخلاقی را که بشر در طول تاریخ به دست آورده، ویران کردن. در این باب(زشتی جبران ناپذیر همجنس بازی) با دیدگاه های علمی می توان فراوان نوشت که فعلن بمانَد. این ها انسان هایی ساده و اغلب به دام نشسته اند که دیرتر به موجوداتی در هم شکسته، افسرده و بیچاره تبدیل می شوند. لطفن عزیزان خواننده توجه داشته باشند که این گفتار شامل کسانی که دارای نقص مادر زاد هستند نمی شود. آن ها انسان هایی شریف و دارای تمام حقوق انسانی هستند. سخن من خطاب به ویرانگران جامعه ی بشری است. "تاجران" با قربانیانی که به دو دلیل اصلی "تجارت" و هم تهی کردن انسان از درون، با امکاناتی عظیم دست به ویرانی روان آدمیان می زنند هدفمند؛ زیرا چنان انسان هایی(در جهت ویرانی دیگر شده) دگر بدرد جامعه ی حق طلب بشری نمی خورَند؛ اما در آلودگی جامعه نقشی بسیار مخرب دارند - آن ها غیرت، شرف، مردانگی، نگی، و هر چیز که در خطه ی اخلاق است را ناکار می سازند. اصلن با همین اهداف پلید برایشان سرمایه گذاری می شود تا بشر در آینده، دیگر غیرتی و نایی برای زیبا اندیشی و حق طلبی و اعتراض نداشته باشد.

زیر نویس 1 -

مَردَک بی سر است!

در این چند روز
جهان
با نصفِ جهان
گریست.
صورت ات را می بینم
صورت ام می سوزد
و می دوزد اندوه ترا
بر چشمان من:
زنی با چشمان غزالی و درشت
لحظاتی دیگر
چهره اش پاییزِ پَرپَر است
در کار، دست مردَکی گَر است
یک بچه ی الاغ،
یک کره خر است
نه نه، الاغ جان مرا ببخش
یک بچه انتر است
انتر عزیز
تو نیز مرا ببخش
مَردَک بی سر است!

3 - می خواهم با بیان این مطلب ببینید که ناکسان تاریخ و مزدوران شان چقدر بیرحم و از انسانیت خارج شده اند. به شهریار مهربان که همه دوست اش دارند، نیز رحم نکردند. شما فکر می کنید که این کار بی نهایت کثیف و غیر انسانی را شکنجه گر سازمان امنیت فلان کشور انجام داده؟ خیر، یکی از همین افراد مزدور بدبخت حسود که به اصطلاح اهل "شعر"، شکنجه و "ادبیات" است، دستور گرفته و دست به آن عمل غیر انسانی زده.

شهریارِ شاعرِ پزشک غزلی دارد بسیار پربار، شاهکار است؛ که در یک مصرع آن دانشی نهفته که در دو قرن ما هزاران مقاله و کتاب در باره اش نوشته اند.

چرا آن موضوع اینقدر مهم است؟

برای اینکه بزرگترین مشکل آفرین است در روان آدمی، و آن خاطرات دیروز» است. دیروز دارد هر روز، ببخشید، هر لحظه انسان امروز را بمباران می کند. پس این موضوع اهمیت آن را دارد که هزاران مقاله و کتاب برایش نوشته شود. حال شهریار بزرگ آمده و آن همه علم را در یک مصرع بیان داشته - خاطرم با خاطرات خود تبانی می کند» - بعد از کشف و تفسیر آن از سوی این خدمتگزار کوچک فرهنگی، یک حسود بدبخت مزدور از انسانیت بکلی خارج شده آمده آن را از شعر خوانی مرد حذف کرده. این شعر با صدای خود استاد شهریار در یوتوب است. یکجا نیست، شاید نزدیک به ده نقطه با عکس ها و موسیقی های اگون قرار دارد. حالا در همه ی آن ها آمده اند یک بیت که آن مصرع غریب تاریخی در آن است را حذف کرده اند، بجز در یک مورد که با ویولون زنده یاد پرویز یاحقی همراه است. 

این بیت که در زیر می آید را پس از کشف و تفسیر من، از آن غزل پر شکوهِ استاد شهریار که با صدای خودش در یوتوب قرار دارد حذف کرده اند.

با همه نسیان تو گویی کز پی آزار من - خاطرم با خاطرات خود تبانی می کند»

حال ببینید بشر مزدور و حسود و بیمار و اربابان شان در جهان تا چه حدی سقوط کرده اند.

اینک نظر خود را که در پای مقاله ی جناب خسرو صادقی بروجنی نوشتم، کمی بسط می دهم و در زیر می آورم.

    بنابراین در برخورد با فساد» که با ساختار اقتصاد ی کشور عجین است، از کسانی که خود در ایجاد و تداوم وضعیت کنونی ذی‌نفع هستند، نمی‌توان انتظاری داشت و چنانچه چاقو دسته خود را نمی‌بُرد»، فقط این جنبش‌های مردمی، فعالان اجتماعی و مردمِ آسیب دیده از وضعیت کنونی هستند که با طرح مطالبه، می‌توانند عزمی جدی در مقابله با چرخه باطل و معیوب فسادزا داشته باشند .»(برگرفته از مقاله ی خسرو صادقی بروجنی)

    سلام دوست گرامی و خسته مباشید
 این سخن شما بسیار درست است، اما مفسدان "میهنی" و کلِ جهان فکر اینجایش را نیز کرده اند. یعنی سیستم فساد دارند با ماشینی آلوده ساز؛ که اگر کسانی به آلودگی تن در ندهند، بر علیه شان نعره ن نفس کِش می طلبند؛ ولی برای باند بازانِ همراهِ آن ها شده، کف می زنند همزمان. باری، این شدست رسم روزگار ما!
  این ما به اصطلاح آزادی خواهان و عدالتخواهان و حق طلبان هستیم که منسجم نیستیم، و نه تنها انسجامی با ما نیست، بلکه آماده ایم برای هرچه بیشتر تکه پاره کردن و دریدن! - بیرحمی افسار گسیخته ای که تقریبن بی سابقه است، و دست اندر کاران در تلاشند که هرچه بیشتر آن بیرحمی ها عادی جلوه کند؛ به همین خاطر دستور می دهند تا قلمن خود فروخته خیلی راحت بر علیه شریف ترین انسان ها با بیرحمی بی سابقه ای لجن پراکنی کنند.
    یعنی تلاش می کنند تا جایی که ممکن است درنده باشیم و در همان ناراستای پر از بیرحمی به هم بتازیم. یکی از وظایف برده داران نوین در بخش انفجارات انتحاری همین عادی سازی بیرحمی های باور نکردنی است. وقتی همین امروز در اخبار می خوانیم که در افغانستان بیش از سد انسان را منفجر کردند(تکه پاره و یا زخمی شدند)، دیگر از قانون شکنی های معمول کسی سخن نمی گوید. پس یکی از اهدافِ اصلی داعش سازان، عادی سازی خشونت، حرکات ضد قانونی و بیرحمی غیر معمول است. این ها را مفسدان در میهن ما و هم در سطح جهانی یواشکی به مردم می آموزند تا آن ها را به دیدن آن جنایات عادت دهند، که اردک جان در تیره شب پرواز در فریدونکنارِ» بیداد* به راحتی در تورشان می نشیند بی آنکه مرگ خود ببیند. این حال و هوا در اغلب حرف ها، حرکات و نوشته های روزگار ما دیده می شود. یعنی تا جایی که ممکن است سیه دلی پیشه می کنیم و تیرگی به اندیشه تا درونِ نارام را دارویی یابیم، که نیست؛ زهری ست کُشنده، و در پیشگاه دشمنان انسانیت مایه ی پوزخنده. این اندک را می توان در راستای همین نوشته بسط داد و با آوردن گواه های فراوان دو سد صفحه نمود.

* شکی نیست که بسیاری از مردم شریف فریدونکنار مازندران در آن جنایات و حرکات غیر قانونی و غیر انسانی دخالتی ندارند، ولی بدبختانه به وسیله ی بخش کوچکی از آن مردم، سالانه ده ها هزار پرنده ی مهاجر قتل عام می شود، و مسئولین نیز اغلب سکوت را رهِ چاره می دانند! و همین آن خلافکاران و قانون شکنان را بسیار گستاخ ساخته چنان، که دیگر قانون شکنی را حق خود دانسته و به اطلاعیه های بی خاصیت رسمی نیز هیچ توجهی ندارند.

باری، برگردیم به اصلِ سخن.

پس این گُنده حرف هایی که در "مقالات"، "شعر ها" و . می زنیم از کجا می آید!؟

این ها زرنگبازی های حقیرانه و منحول است؛ یعنی ربطی، هیچ ربطی به ما ندارد.

    و برگردیم به مفسدان جهان: آن ها برای رواج همه جانبه ی خرید و فروش آدمیان، توطئه، رشوه، باند بازی و فساد، یعنی تباهی کامل انسان، چنان آلودگی را گسترده اند که بسیارگاه انسانِ هنوز انسان مانده در جامعه ی جهان، خود را تک و تنها و بی یاور و غریب و سنگ خورده می یابد؛ وقتی که خود را در بین کوهی از مردم بیچاره و تو سری خورده می بیند - مردمی که در مسیر احتیاج در این جهان، درهم شکسته و بازیچه و خرد و اسیرند، و مدعیان به اصطلاح روشنایی و آزادی و حقوق بشر چی در درون چو قیر! این قیر و "روشن" بودن، و یواشکی گَند این جهان را ستودن، به یک وظیفه ی رسمی آن کارمندان بی نهایت بیرحم که حتی به کودکی رحم نمی کنند، بدل گشته است. این انشا نیست، این سخن من قابل اثبات است.
    راستی، چه بر ما گذشت که این شدیم!؟
    جواب را باید در مطلبی بلند با هَزار گواه آورد که در اندک این منگفت نگنجد. ولی او که این نداند کیست؟ که ما آن نیستیم که مدعی می شویم هستیم.
    سوال: پس چگونه در همین احوال، حق و آزادی و عدالت می جوییم!؟
    ما عدالت نمی جوییم، بلکه نقشی نامیمون را بازی می کنیم.
    یعنی اینگونه خود را راضی می کنیم؟!
    خیر، رضایتی در بین نیست؛ ما بروز دهنده ی بردگی نوین و بیماری های فردی و اجتماعی جامعه ی بشری این دو قرنیم؛ و در این "راستا" چنانیم که دیگر توان دیدن اسیری خود را نداریم. ما بکلی اسیر خود خواهی، باند بازی، کینه توزی و بسیار بسیار پلشت و موزی هستیم - فرو شدگانی که برای خود نمایی و دروغ پردازی به هر چیز چنگ می زنند! "مقاله" می نویسند، "شعر" می سرایند، "کتاب" می نویسند؛ یعنی با پُر رویی تمام به پوسیده پای چوبین، آهنین رنگ می زنند!

گاه خاطراتی از پلشتِ این جهان، چنان می مانَد با جان، که دیگر رهایت نمی کند. همین چندی پیش در بمباران های یمن خانواده ای نابود شد، همه کشته شدند و فقط یک دختر بچه ی ناز با چشمانی باد کرده باقی ماند زخمی، که تلاش می کرد حد اقل یک چشم خود را با آن انگشتان ناز کوچولو باز کند تا ببیند و بپرسد: چرا!؟

اینک هر وقت آن تابلوی رنج را به یاد می آورم، تمام هستی من بمباران می شود. آری، بمباران می کنند و در همان حال حقوق بشر چی های دروغگوی خود فروش جلسات "حقوق بشری" می گذارند!

همه ی انسان های شریف و ناکس! لطفن دقت داشته باشید که هدف من متلک پرانی و یا به کسی توهین کردن نیست؛ هدف من این است که شاید این سخن تلنگری گردد برای اندیشیدن، زیرا گرچه من عمومن برای زیبا اندیشگان، زحمتکشان یدی و فکری و مردم شریف می نویسم، ولی فراموش نمی کنم که بسیار گاه گمراهانی ضد بشر در یک پیچ تاریخی از هستی خود، نعره ن با یافتم!» یافتم!» دوباره به انسان و انسانیت پیوستند. پس می بینید که من به عنوان دلسوز همه ی بشریت می نویسم، زیرا اعتقاد علمی دارم که انسان از دو سو برگشت پذیر است. یعنی آن علامات(دو ماهی سفید و سیاه با دو نقطه ی سیاه و سفید در درون) فقط یک اعتقاد مردمی نیست در چین و .؛ بلکه نظری امتحان داده و دقیقن علمی ست. البته این سخن(برگشتن به انسانیت) بیشتر شامل گمراهان می شود. ولی مزدوران و بیماران(کسانی که بیمارند ولی نمی دانند که بیمارند) را به دلایل ویژه ای کمتر شامل می گردد. پس اگر کسی بیمار باشد و بداند بیمار می باشد احتمال درمان زیاد است؟ بله دقیقن اینطور است. زیرا او خرد را با توهم درگیر می سازد و خرد عمومن پیروز میدان است حتی در موارد بسیار حاد، البته به شرطی که فرد هوشیاری خود را از دست نداده باشد، و داشتن راهنمای خوب نیز شرطی اساسی است.

  آیا ما اینک می دانیم که انسانیت در ما مرده و صداقت را گِل آلود ترین سیلاب های تاریخ برده؟
 بله می دانیم؛ اما پرنده ی اسیری را می مانیم که در پَرپَر خود "زندگی" می گذرانیم، تا شاید آزاد شویم، بی آنکه بدانیم هرچه در تیرگی، بیشتر پرپر زنیم، اسیرتر می گردیم؛ زیرا در گَند، پی پاکیزگی هستیم!
  ما چراغ درون و زلالیت(پاکیزه خویی) خود از دست داده ایم. وقتی پاکیزه خویی و صداقت دیگر نیست، سخن از آن گفتن به زشتی دروغ هرچه بیشتر دامن زدن است، که نتیجه اش همین می شود که در دست داریم. یعنی مدعی چراغ بارانیم، ولی در اصل، اصلی ترین نماینده ی سیاهی و از قبیله ی تارانیم؛ و اگر هم بارانیم، گِل آلود آنیم.

    کوتاه: صدق رفته، صادقی نیست، خسرو خوبان شهر، گشته هرجا دربدر؛ پس رجز خوانان شدیم بی محتوا؛ گشته ایم مشتی سخن در این هوا!
    همین.

 در راستای همین سخن، گواه ها و حرف های زیاد دیگری را هم باید می نوشتم که ننوشتم، زیرا آن وقت مطلب خیلی طولانی می شد. در خانه گر کَس است، یک حرف بس است. فعلن همین کافی ست؛ لازم شد صفحه ای جدید می گشایم.

نشانی وبلاگ های دیگر:

jangalemazlum.blogfa.com

تکرار بخاطر دوست و دوستی

رهروی گر جز به یک رنگی مشو - شادمانی گرد و دلتنگی مشو»»(زنده باد اتحاد و دوستی همه ی خلق های میهن - کلیک کنید)

بدین وسیله یک بار دیگر از همه ی کسانی که هنوز اثری از انسانیت در آن ها باقی مانده می خواهم تلاشی انسانی را آغاز نمایند تا به کمک شان از جنایاتی که در تاریخ بی سابقه است پرده بردارم.

رونوشت به دویچه وِلِه» ی فارسی. جناب وزیر، از رییس و کارکنان محترم آن رادیو که جزء نادر رادیو های فارسی زبان است که تروریست ها را به همین نام می خوانَد، می خواهم دادخواهی مرا به عرض تان برسانند تا با کمک شما از حقوق بشر، قانون اساسی آلمان و همه ی حقوقِ انسانی که به اَشکالی باور نکردنی زیر پا افتاده، دفاع شود. امیدوارم با اقدام خود نامی نیک و تاریخی از خود برجای نهید.

برنامه آلمان برای مبارزه با نفرت‌پراکنی در شبکه‌های اجتماعی

​​​​​​​وزیر دادگستری آلمان از شبکه‌های اجتماعی می‌خواهد که در مقابله با سخنان نفرت‌پراکن سرعت عمل به خرج دهند. هایکو ماس برای رسیدن به هدف خود طرحی قانونی را عرضه کرده که مشتمل بر مجازات نقدی تا ۵۰ میلیون یورو است.

هایکو ماس، وزیر دادگستری آلمان

هایکو ماس، وزیر دادگستری آلمان، در نظر دارد که کمپانی‌های بزرگ اینترنتی مانند فیس‌بوک یا گوگل را به وسیله مجازات‌های نقدی وادار کند اقداماتی شدید علیه نفرت‌پراکنی به عمل آورند. این تمدار عضو حزب سوسیال دمکرات آلمان روز سه‌شنبه (۱۴ مارس / ۲۴ اسفند) در برلین گفت که هنوز هم تنها شمار اندکی از پیام‌های قابل مجازات که در شبکه‌های اجتماعی انتشار می‌یابند پاک می‌شوند. به گفته ماس، فشار بر شبکه‌های اجتماعی باید افزایش پیدا کند و بدین جهت او در حال تهیه طرحی قانونی در این زمینه است.

وزیر دادگستری آلمان گفت که طرح قانونی مذکور ضابطه‌های معینی را برای شبکه‌های اجتماعی و نحوه برخورد آنها با شکایات تعیین می‌کند و آنها را موظف به از بین بردن پیام‌های قابل مجازات می‌سازد.

به گفته ماس، عدم رعایت قانونی که طرح آن در دست تهیه است باعث خواهد شد که شبکه اجتماعی خاطی به پرداخت مجازات نقدی تا پنجاه میلیون یورو محکوم شود.

ماس درصدد است مسئولان شبکه‌های اجتماعی را موظف کند که ساز و کاری را برای سهولت در طرح شکایت‌های اعضایش فراهم سازد. همچنین این مسئولان موظف خواهند شد که به سرعت به شکایات اعضایشان پاسخ گویند. شکایت‌های اعضای شبکه‌ها باید بدون وقفه به لحاظ قانونی بررسی شوند و پیام‌های قابل مجازات در عرض ۲۴ ساعت از روی شبکه اجتماعی محو شوند. بر اساس طرح پیشنهادی ماس، همه پیام‌های قابل مجازات باید حداکثر پس از ۷ روز از زمان ورود به شبکه محو شده باشند .»*(دویچه وله)

* در ضمن من در درجه ی اول خواستار محو تهمت ها، توهین ها و تهدید ها از آن سایت و بعضی سایت های دیگر نیستم؛ بلکه خواستار آنم که دادگاهی علنی با حضور همه ی داوطلبان(دوست، دشمن، بی طرف)، حقوقدانان، رنجدیدگان، و نمایندگان قانون و پلیسِ آلمان تشکیل گردد تا پرده از جنایاتی باور نکردنی بردارم، تا سیه روی شود، هر که در او غش باشد». نوشتم: (دوست، دشمن، بی طرف)» زیرا بعضی از افراد دروغگو، توهین کننده و متخلف به دام افتادگانی بیش نیستند به وسیله ی عده ای شارلاتانِ قانون شکن؛ پس دشمنی شان نیز از راه گمراهی می باشد. من این فراز را در آینده برای روشنگری بیشتر، هرچه بیشتر خواهم گشود و ادامه خواهم داد تا تشکیل جلسه ی دادگاه علنی با حضور عموم. این دادگاه حتمن باید علنی باشد تا من و هیچ کسی نتواند پشت درهای بسته مخفی شود. تقاضای دیگر من این است: برای اینکه این دادگاه از هر گونه دست بردی محفوظ بمانَد، باید مستقیم از اینترنت پخش شده و فیلم آن برای همیشه ثبت گردد. 

جناب وزیر سلام بر شما

بیش از چهارده سال پیش بنیاد فرهنگی هاینریش بُل» مرا دعوت کرد و در خانه ی هاینریش بُل جنایتی بزرگ و بی سابقه بر علیه من صورت گرفت؛ جنایتی که در تاریخ نمونه ی آن وجود ندارد - حد اقل من به چنان نمونه ای برخورد نکرده ام. و من بدون اینکه اعتراضی بنمایم آن خانه را ترک کردم تا بتوانم با کار فرهنگی خود کودک نابغه ی خود را به جایی برسانم که حق استعداد او بود و هست؛ ولی بعد از پناهندگی و گرفتن پاس، جنایات بسیار دیگری بر علیه من انجام شد و هر روز دارد تکرار می شود. وقتی دیدم دارند به من می گویند ما نمی گذاریم تو از استعداد و توان قلمی خود سود بجویی برای خدمت به بشریت و کمک به کودک خود؛ تلاش کردم به کار فیزیکی بپردازم و هر کار شرافتمندانه ای که ممکن است انجام دهم تا کودک نابغه ی من درس بخواند؛ نه فقط نگذاشتند کار کنم، نه فقط جنایات را پی در پی ادامه دادند، بلکه سایتی فارسی زبان در آلمان را به بردگی گرفتند و بطور پیوسته از طریق آن سایت و گاه بعضی سایت های دیگر و بعضی جنایتکاران ضد انسان در داخل و خارج میهنم پیوسته بر علیه من زهر پاشیدند تا دهانم را ببندند. این جنایات و حملات همینک و هر روزه ادامه دارد. در کشور شما وضعی ایجاد نموده اند که هیچ کسی جرأت این را ندارد پا پیش نهد برای دادرسی و دادخواهی و دفاع از حقوق به زیر پا افتاده ی من و کودک من.*

من آماده ام در حضور شما بازجویی شوم و جنایاتی بی سابقه را افشا نمایم. تکرار می کنم: نه یک جنایت، بلکه جنایات بی سابقه ی مختلفی را افشا نمایم. جنایاتی که همچنان بر علیه من؛ کودک من، اعلامیه ی جهانی حقوق بشر، قانون اساسی آلمان و حیثیت کشور شما گستاخانه ادامه دارد.

لحظاتی پیش دیدم رادیو فارسی دویچه وِلِه» سخنان حق طلبانه ی شما را منتشر کرده؛ پس تصمیم گرفتم به شما به عنوان یک مقام بلند پایه ی کشور آلمان رجوع کنم و از طریق شما دادخواهی نمایم. همانطور که نوشتم، آماده ام در برابر شما بازجویی شوم تا به کمک شما از حقوق برباد رفته ی خود و کودکِ مظلوم خود و حیثیت کشور شما، قانون اساسی آلمان و اعللامیه ی جهانی حقوق بشر دفاع نمایم. بگذار بدین وسیله نام نیک شما در تاریخ آینده ی این سر زمین و جهان بدرخشد. این گوی و این میدان»؛ من آماده ام.

* نوشتم: وضعی ایجاد نموده اند که هیچ کسی جرأت این را ندارد پا پیش نهد برای دادرسی و دادخواهی.»

یک نمونه از بسیاران: چندی پیش آقای تقی رحمانی برای گرفتن جایزه ی خانم خود از فرانسه به آلمان آمده بود؛ نامه ای برایشان نوشتم که: (نقل به مضمون)در این کشور همه ی در های دادخواهی را به روی من بسته اند، به پلیس آلمان رجوع نمایید تا در حضور شما بازجویی شوم و پرده از جنایاتی باور نکردنی و بی سابقه در تاریخ بشری بردارم؛ ایشان حتی جرأت جواب دادن به من را به خود ندادند. از این نمونه ها بیشمار است، که فقط یکی را به عنوان مشت نمونه ی خروار نام بردم.

با احترام و ادب ویژه

لیثی حبیبی - م. تلنگر

نشانی وبلاگ های دیگر من:

jangalemazlum.blogfa.com

بیایید مگذاریم اینگونه آسان قانون و انسانیت زیر پا افتد.

خیلی دلم می خواست که این نوشته های رنج آور را تکرار نکنم. دوست داشتم پلیس امنیت آلمان دخالت نماید و به این جنایات ضد بشری پایان دهد. ولی متأسفانه آنچه دیده می شود برعکس است. یعنی هر روز دارند بر فشار می افزایند و گذشته از آن بعضی در آب و نمک خوابانده شده های "فرایند باز" دارند اینجا و آنجا طوری وانمود می کنند که چیز مهمی رخ نداده؛ در حالی که نابکاران تاریخ آوار فاجعه ها اینجا بر سرم ریخته اند. آیا آن افراد نمی دانند که فاجعه های عظیمی رخ داده و کار را به اینجا کشانده؟ می دانند، خیلی خوب می دانند؛ ولی وظیفه شان لوث کردن و به فراموشی سپردن جنایات است. موضوع از این قرار است که در این شهر کوچک به وسیله ی چند ایرانی و به کمک مسئولین آلمانی جنایتی بی سابقه روی داد، و من که از آلمان، کشور به اصطلاح دارای دمکراسی، چنان انتظاری نداشتم، بعد از آن خانه ی هاینریش بُل» را به عنوان اعتراض ترک کردم، بی آنکه اعتراضم را آشکار نمایم؛ یعنی رفتن خود را عادی، بسیار عادی انجام دادم. البته قبل از ترک خانه ی هاینریش بُل اعتراضم را در داستانِ افسانه ی پیدایش دریا ها و اقیانوس ها» نشاندم که در جشن تابستانی در حیاط آن خانه ترجمه ی آن خوانده شد و استقبالی کم نظیر از آن صورت گرفت؛ و بعد از آن قانون شکنان همچنان دست به جنایت زدند بیرحم. یعنی یک جنایت شد، جنایت ها. خوانندگان محترم دقت داشته باشند که منظور من از بکار گیری جنایت، همان مفهوم کاملِ جنایت است و نه خلافکاری و قانون شکنی های معمولی. بگذار برای روشنگری بیشتر مثالی بزنم: به عنوان نمونه مرا وقتی به شکلی کاملن غیر قانونی در هایمی که یک شکنجه گاه واقعی بود، انداختند را یک جنایت نمی دانم؛ بلکه یک خلافکاری بزرگ ضد قانونی می دانم.

بعد از اینکه مدتی بسیار بلند مرا بی هیچ مدرک و هویتی در آن هایم(خوابگاه)، تو بخوان شکنجه گاه نگه داشتند، به اعتراض برخاستم؛ و به ناچار مرا به دادگاه فرستادند، و جزء نادر انسان های به این کشور آمده ام که در کمتر از یک ماه بعد از دادگاه پاسپورت گرفتم. چرا برایم کارت هویت صادر نکرده بودند؟ می دانم که خلاف مطلق بود؛ ولی نمی دانم چرا. شاید برای اینکه اگر کار به اعتراض و دادگاه کشید که: چرا انسانی رسمن دعوت شده به این کشور را به یک شکنجه گاه فرستاده اید!؟ منِ شاعر و نویسنده و محقق رسمن دعوت شده به آلمان، که بدون هویت بودم نتوانم ثابت کنم که من دارم در یک شکنجه گاه زندگی می کنم؛ و این در حالی است که بعد از در آمدن از مهمانی خانه ی هاینریش بل، تمامی افراد دعوت شده، تا گرفتن پاس در آپارتمانی در شهر دئورن و یا شهری دیگر می زیستند منتظر.

آن شکنجه گاه گذشت؛ چگونه و با چه رنجی گذشت؛ خود یک کتاب سخن است. و متأسفانه نمی توان کتابی قطور را در چند خط نوشت. پس فعلن بمانَد. همانطور که نوشتم وقتی خودم را بعد از مدتی طولانی بی هویت(چون کارت شناسایی نداشتم) به دادگاه رساندم؛ در همان دقایق اول رییس دادگاهِ شریف، بی طرف و بر عکس مسئولین دئورن به شدت قانونگرا  را عصبانی ساختم. چگونه؟ بدین صورت که وقتی گفت: کارت شناسایی خود را بدهید» و من گفتم ندارم. گفت: مگر پناهنده نشده بودی!؟

گفتم: چرا، مدتی طولانی است که پناهنده شده ام. عصبانیت اش بیشتر شد؛ گفت خوب کارت ات را بده. گفتم ندارم. با اعتراض به مترجم گفت: ایشان که مخفی نبوده؛ وقتی در این کشور پناهنده می شوی برایت کارت صادر می کنند. به عنوان مثال با همان کارت می روی و حقوق می گیری؛ چطوری حقوق می گرفتی!؟ گفتم: می رفتم و می گفتم: حبیبی ام و دویست و خورده ای به من پول می دادند.

گفت: آخر به چه عنوانی!؟ حالا که داشت کم کم متوجه می شد که گناه و مشکل از من نیست؛ لحن سخن اش خیلی دوستانه تر شد. در آخر دادگاه به شهر کُلن زنگ زد و مدتی تقریبن طولانی پای تلفن حرف می زد. حالا دیگر وکیل مدافع من نیز شده بود. مترجم برگشت و گفت: آقای حبیبی شما قبول شده اید. گفتم: از کجا می دانید؟ گفت: دارد به مسئولی در کلن می گوید: او جواب مثبت دارد و بدون کارت شناسایی ممکن است با کنترل پلیس در خیابان برای او مشکل ایجاد شود.

آخر سر هم وقتی بعد از بحث طولانی با کلن خسته شد، گفت: گاه با این اداره چی های ما آدم خسته میشه. و ادامه داد: دارند شما را به یک هایم(خوابگاه پناهندگان) جایی پرت می فرستند؛ ولی من به عنوان رییس دادگاه تمام تلاش خود را می کنم که قانون اجرا شود. و آدرس شهرکی دوردست را به من داد و گفت، حتمن برو آنجا خودت را معرفی کن؛ ولی من برایشان می نویسم که برای جمع و جور کردن وسائل زندگی ایشان یک ماه فرصت دارد. در نتیجه، آن آلمانی قانون گرا و شرافتمند و بزرگوار در عرض کمتر از یک ماه قبولی مرا فرستاد و ناراهِ قانون شکنان خشن و ضد بشر و ضد قانون اساسی آلمان را بست.

بعد از آن تمام تلاش خود را نمودند که من در خانه ای ویژه در این شهر کوچک زندانی باشم، تا جنایات انجام گرفته لو نرود. و بعد افرادی در آب و نمک خوابانده شده وظیفه یافتند که در سایتی فارسی زبان و خائن به آزادی و عدالت و انسانیت پیوسته مورد توهین و تهمت قرار گیرم. مرا به نابکاران "فرایند باز" کاری نیست، ولی دوستان اشتباهگر بدانند که اصل جنایت، یورش در آن سایت فارسی زبان نیست؛ بلکه وظیفه ی نابکاران ضد بشر در آن سایت این است که مرا با توهین و تهمت زبان بسته سازند. در واقع آن موجودات حقیر هنوز نفهمیده اند که آدرس را عوضی آمده اند؛ زیرا لیثی حبیبی - م. تلنگر کسی نیست که با این باد های هرزه و کثیف بلرزد. پس اگر کسانی فکر می کنند که اعتراض امروز من بخاطر خلافکاری های در آن سایت است، در اشتباه می باشند. فشار آن سایت برای این است که من سکوت کنم تا آن جنایات باورنکردنی  لو نرود. من این حرف های بی نهایت غم انگیز را برای هزارمین بار دارم می نویسم، تا فردا هیچ کسی نگوید، یعنی نتواند که بگوید: عجب! ما که نمی دانستیم؛ خوب توضیح می دادی، ما که کفِ دست بو نکرده بودیم». این است که این مطالب بسیار بسیار رنج آور را تکرار می کنم. در ضمن در آینده به هیچ کسی دیگر نخواهم گفت اشتباهگر؛ زیرا در خانه گر کَس است، یک حرف بس است»؛ که من در این سال ها بسیار بار نوشته ام. 

حوصله بیکران و سکوت من به این خاطر نیست، که افرادی اینترنتی و در آب و نمک خوابانده شده ی مزدور به من حمله ور می شوند؛ آن ها اصلن برایم وجود ندارند. نمی خواهم به هیچ کسی حتی دشمن خود توهین کنم، ولی آن موجودات واقعن از نظر من وجود ندارند؛ نه بخاطر اینکه دشمن منند، نه؛ بلکه بدین خاطر است که دیگر اثری از انسانیت در آن ها نیست.1(می توانم سد ها نمونه بیاورم از اینکه آن افراد دیگر انسان نیستند؛ ولی برای صرفه جویی در وقت خود و خوانندگان در زیر نویس شماره ی یک، به یک نمونه از بسیاران می پردازم و قضاوت را به عهده ی خواننده می گذارم.)

و اگر توضیح می نویسم برای انسان هاست و پیش از این برای گولخوردگان و نا آگاهان یورشگرِ در خدمت زشتی و پلشتی نیز می نوشتم. خود را وجدان بزرگ زمانه می دانم، و به همین خاطر تا به امروز حال بسیاری را رعایت کرده ام تا مبادا از سوی من کوچک ترین اشتباهی رخ دهد و حتی حق دشمن من زیر پا افتد؛ و این در حالی است که فراوان توهین و تهمت شنیده ام. گاه از کسانی توهین و تهمت شنیده ام که فقط و فقط به وسیله ی بعضی دنی بچه ها تحریک شده بودند و فورن، بی پرس و جو بیرحم به قضاوت نشسته بودند! یعنی کوچکترین شناختی از من نداشتند، ولی بی نهایت بیرحم می تاختند بی هیچ وجدانی! حرکاتشان طوری است که گویی انسانیت، وجدان و اخلاق برای همیشه در آن ها مرده است. گویی خود را لاشه ای بکلی گندیده می بینند که هر لحظه باید بویش را با تکانی به خود، به مشام دیگران برسانند برای آزار، و ی روان نارامِ بیمار خود. ولی آن ها فراموش کرده اند که همه وجدان دارند؛ فقط گاه می خوابد گول زننده؛ و وقتی بیدار شد، بیرحم ترین رییس دادگاه می گردد. پس آن هایی که در حق من بی وجدانی مطلق کرده اند پشیمان خواهند شد؟ همه را نمی دانم؛ ولی بعضی که اثری از انسانیت هنوز با آن هاست، حتمن با زوزه به پشیمانی می افتند. چرا با زوزه؟ برای اینکه بی وجدانی اینجا کم سابقه است. به عنوان نمونه، خلبانی که روی ناکازاکی و هیروشیما بمب اتم ریخت در دیوانه خانه مرد. هیچ شکی ندارم که در بین آن جنایتکاران قلمی و غیر قلمی حتمن کسانی پشیمان خواهند شد.

و این در حالی بود و هست که من حتی برای همان ناسزا گویان نیز حقوق قائل شدم، و تا به امروز نام کسی را نبرده ام؛ زیرا منتظرم که پلیس امنیت آلمان به همت کسانی که هنوز اثری از انسانیت در آن ها مانده، وارد عمل شود تا در جلسه ای حقوقی از جنایات باور نکردنی بگویم. تا به امروز نه فقط نام افرادی را که توهین کرده اند و تهمت زده اند بیان نداشته ام، بلکه حتی نام افراد گرداننده ی آن سایت را نیز نبرده ام. نام خود سایت را نیز بر زبان نیاورده ام. البته صبر منصفانه و شرم انقلابی من نیز حدی دارد؛ اگر پلیس آلمان وارد نشود، در آینده همه چیز را با ریز مطالب بیان خواهم داشت. تا سیه روی شود، هر کِه در او غش باشد!»؛ سرو جان و برو بومش همه آتش باشد! و به همین خاطر اصرار دارم که جلسه ی حقوقی، عمومی نیز باشد؛ تا من و هیچ کسی نتواند پشت در های بسته مخفی شود.

نه فقط مانند یک انسان انقلابی و مردمی نامی از توهین کنندگان و آن سایت و گردانندگان آن نبرده ام، بلکه حتی نام قوادی را که در آن سایت به نام یک "چپی" حرف مفتِ بی سر و تَه سر هم می کند تا به انقلابیگری و چپ توهین کرده باشد، را نیز نبرده ام. البته همانطور که پیشتر نوشتم اگر مجبور شوم، چنان خواهم گفت که مپرس. در ضمن دفعه ی پیش نوشتم که او زندگی ده ها و شاید سد ها دختر بچه ی بیلاروسی را به نابودی کشاند و حد اقل یکی از آن ها به دست لات های کوچه گرد افتاد و کشته شد. نام آن دختر نگون بخت بیلاروسی لِنا» بود. آن فرد نابکار روی دختر هایی که برای تجار می برد دیکتاتور منشی وحشتناکی داشت؛ پس با این حساب باید هم دقیق شود که آن دختر به دستور او کشته شده یا نه. آنطور که شنیده بودم او با دختران اسیر درست مانند یک جلاد برخورد می کرد. به عنوان نمونه، از یکی از نزدیکانش شنیدم که همان لِنا»ی بد بخت را یک بار برای مدتی تحویل یک ایرانی داده بود؛ بعد گویا با آن فرد ایرانی که از آلمان به بیلاروس آمده بود، اختلاف پیدا می کند، و فورن به آن دختر بدبخت دستور قطع رابطه را می دهد، و در نتیجه آن رابطه گسسته می شود. باری من حتی برای همان جنایتکار حرفه ای نیز حقوقی قائل هستم؛ یعنی او حق دارد در جلسه ای غیر مجازی و چشم در چشم از خود دفاع نماید. و تا زمانی که مرا مجبور نکنند، تلاش می کنم همچنان وجدانِ بزرگ زمانه باشم و فعلن سکوت کنم.

خوب است این را نیز بنویسم که شاید بسیاری فکر کنند که مرکزیت حزبی که او خود را هوادار آن حزب معرفی می کند، می داند که یک قواد حرفه ای و جنایتکاری بزرگ با آن ها سروکار دارد. نخیر چنان نیست. من در هیچ حالی انصاف خود را زیر پا نمی گذارم. من دبیر اول آن جریان ی را خوب می شناسم؛ او هرچه که باشد، انسانی نیست که حتی دقیقه ای بتواند همکار و همراهِ یک قواد گردد. پس همینجا اعلام میدارم حاضرم در برابر همان شخص و دیگران، چشم در چشم با گواه های بیشمار به اثبات برسانم که آن قواد یک جنایتکار حرفه ای و بی اندازه بیرحم است. البته او دست به جنایات بزرگ دیگری نیز زده؛ ولی بدبخت ساختن ده ها و شاید سد ها دختر بچه ی دم بخت بیلاروسی چیزی ست که باقی جنایات او را به سایه می بَرَد. من همچنان فعلن صبر می کنم تا پلیس آلمان وارد عمل شود. این جنایاتی که رخ داده، گذشته از بعضی ایرانیان ناکس، افرادی آلمانی(از مسئولین بالا در این شهر کوچک) نیز در آن نقش اصلی را دارند. یعنی آن افراد آلمانی به قانون اساسی آلمان خیانتی بزرگ و باور نکردنی ونابخشودنی کرده اند.

در ضمن این نیز باید گفته شود که عده ای از همین جنایتکاران مزدور و خود فروخته ی ایرانی تلاش دارند به آلمانی ها بگویند که آن ها دوست آلمان اند و حبیبی دشمن این سر زمین.

اینک سخن من: من انترناسیونالیستم و همه ی جهان را دوست می دارم. ولی در سر زمینی که نان نمک می خورم و آنجا می زیَم را دیگر وطن خود نیز می دانم. به همین خاطر پیوسته یعنی ناگسسته از مهربانی های مردم شریف بیلاروس می نویسم. مردم آلمان را نیز بسیار دوست می دارم. مردمی دارند با فرهنگ و نزاکت و مسئول. به عنوان نمونه بسیار کم پیش آمده از یک آلمانی در خیابان آدرسی را بپرسم و بگوید وقت ندارم. مگر می توان مردمی که از ویرانه های جنگ، کشوری صنعتی و بسیار آباد را ساختند احترام نکرد. ولی این دلیل نمی شود که از جنایات جنایتکارانی که نه فقط بر علیه من، بلکه بر علیه قانون اساسی این کشور و اعلامیه ی جهانی حقوق بشر خشن ترین برخورد ها را داشته اند سکوت کنم. این دو موضوع جدا از هم است. با این حال، حال همان جنایتکاران را نیز در نظر داشتم؛ چنانکه بعد از ده سال شروع کردم به نوشتن؛ زیرا فکر می کردم اینجا دمکراسی حاکم است و به اعتراضات خصوصی من رسیدگی خواهند کرد که نکردند. نه فقط رسیدگی نکردند، بلکه بر جنایات افزودند و همزمان برای اینکه بگویند در بین ایرانیان نیز نمی گذاریم جایی داشته باشی، آن سایت فارسی زبان را برای حمله به من برگزیدند. چرا آن سایت را؟ به این پرسش در زمان دیگری جواب می گویم؛ زیرا حالا دارم مقولات مختلفی را یکجا می نویسم خلاصه؛ زیرا آدمی هر چقدر هم که در سخنوری و قلمزنی توانا باشد، نمی تواند چندین جلد کتاب قطور - خاطرات بیش از چهارده سال بندی بودن در خانه ای ویژه - را در چند پاراگراف خلاصه نماید.

پس فعلن همچنان سکوت می کنم و اسامی افراد جنایتکار ایرانی و آلمانی در این شهر را نمی نویسم، مگر مجبورم کنند. البته ریز مطالب را بار ها و بار ها نوشته ام و برای افراد مختلفی در کشور های مختلف جهان ارسال کرده ام؛ ولی هنوز آن اسامی را علنی نساخته ام. بگذار همه، حتی بزرگترین جنایتکاران قلمی و غیر قلمی جهان نیز امکان دفاع در یک دادگاه حقیقی و عادلانه را داشته باشند. عمری برای حقوق دیگران رزمیده ام و حالا هم در این اوج بیداد بر علیه من، همچنان از حقوق دیگری، حتی دشمن خود نیز دفاع می کنم. 

در ضمن جریانی مشکوک و به احتمال قوی ضد ایرانی، دارد در تالش زمین ایران به افرادی بخاطر من فشار می آورد ناجوانمردانه. اگر ادامه یابد، ناچارم قبل از دادگاه به افشاگری های گسترده ای بپردازم، و جنایاتی که بر سر من و  خانواده ی مظلوم من در ماسال آورده اند را مو به مو بیان دارم. بسیار گاه به کسانی فشار می آورند که ارتباط خود با حبیبی را قطع کنید؛ و گَه کسانی را بر علیه افراد خانواده ی من تحریک می کنند تا به قول خود دهان ببندند. ادامه دهند با ریز مطالب و چگونگی آغاز جنایات را در داخل و یا خارج میهن خواهم نوشت. البته من در درجه ی اول دوست دارم در داخل میهنم بنویسم. تا چه خورَم صیف و چه پوشم شتاء»(سعدی بزرگ)

خوب است که این را نیز بنویسم که دفعه ی پیش نوشتم نقشه ی این جنایات در زمان رییس جمهوری سید محمد خاتمی ریخته شد؛ باید اضافه کنم که به نظر من ایشان در این جنایت بی سابقه شرکت نداشته(حد اقل من اطلاع ندارم؛ پس خوب است برای رفع سو تفاهم خودشان به روشنی اظهار نظر نمایند). نظر من این است: گروهی که می خواستند پول های هنگفت و مفت به جیب بزنند، اول مرا از بیلاروس راندند و بعد در آلمان به عنوان اینکه یک ضد انقلاب بزرگ کشف کرده اند؛ فراوان از این راه سود بردند و همچنان دارند پول و کالا می گیرند. کسانی که در این جنایات دست دارند، و من نام همه را بار ها برای بسیارانی در سراسر جهان نوشته ام؛ خیلی از آن ها حتی به شدت ضد حکومت فعلی ایران اند و خواستار سر نگونی حکومت؛ ولی در این پول کَنی، با چند نفری که خود را ظاهرن طرفدار حکومت می دانند، یکدست شده اند(بنازم به هنر پول های کثیف). این نکته ی مهم را نوشتم تا این را به روشنی روز بنمایم که هدف فقط و فقط پول کَنی بوده و بس؛ زیرا همه می دانند که من اصلن فعالیت ی ندارم.

حال این سوال پیش می آید که: افراد به ظاهر طرفدار حکومت ایران، می دانند شرکای مالی آن ها براندازند؟ بله، زیرا دقیقن از حال روز هم با خبرند. اخلاق و وجدان ایجاب می کند فعلن سکوت کنم؛ وگرنه نام افرادی که برای بسیاری بار ها و بار ها نوشته ام و بیشک آن ها از آن متضاد ها از تعجب شاخ در آورده اند، را اینجا نیز می آوردم. آن ها را فقط ستاندن پول های کثیف و مفت به هم رسانده.

سوال: چرا نام جنایتکاران حرفه ای را اینجا نمی آورم؟

جواب: دوست دارم آن جنایتکاران حرفه ای در دادگاه، یعنی در جلسه ای حقوقی و عمومی افشا شوند تا حق حتی یک بیگناه زیر پا نیفتد؛ یعنی می خواهم همه ی مراحل قانونی و اخلاق دقیق رعایت شود. می خواهم خرد و قانون حکم براند و نه خشم و انتقامجویی که بار ها جامعه ی بشری از آن لطماتی جبران ناپذیر خورده. این ها نتیجه و حاصل عمر من است؛ یعنی حرف هایی فقط احساسی نیست؛ این منطقِ امروز من، دست آورد زندگی می باشد. ولی اگر پلیس امنیت آلمان برای به مجازات رساندن جنایتکاران آلمانی و ایرانی وارد عمل نشود؛ بناچار همه ی اسامی را بیان می کنم، و اگر در آن میان فرض کن یک نفر ثابت کرد که گمراهش کرده بودند، گولش زده بودند، طبیعی است که برخورد دیگری با او خواهم داشت.

خوب است این نکته را نیز بنویسم که در همین کشور که جنایاتی بزرگ و باور نکردنی در آن رخ داده و تا به حال هیچ کسی نه فقط به آن توجه نکرده، بلکه پیوسته به وسیله ی در آب نمک خوابانده شده ها مرا مورد یورش قرار می دهند تا دهان ببندند؛ چندی پیش به بانوی گرامی نرگس محمدی جایزه دادند، که همسر ایشان از فرانسه آمد و جایزه را ستاند. ای کاش آن بانوی گرامی طرفدار حقوق بشر و یا همسر ایشان از مقامات آلمانی پرسشی می کردند که: داستان این یک بام و دو هوا» چیست!؟

من اگر بودم، بعد از پرسش من، اگر دادرسی نمی شد، جایزه را فورن پس می دادم به همراه یک نامه ی اعتراضی؛ زیرا آن دیگر جایزه نیست؛ بلکه نام اصلی آن گول زدن، گول خوردن، توهین و تحمیق است. مثل این را می مانَد که کسی بگوید فلان شخص آدمخواری کرده، و در یخچال او گوشت آدم دیده شده. بعد یکی بگوید: اتفاقن ایشان یک روز مرا دعوت کردند، و نهاری خوشمزه به من دادند و فراوان با من مهربان بودند!

حال تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل!

در ضمن برای اینکه راهِ برگشت به بیلاروس را بر من ببندند، به کمک بعضی ایرانیان مزدور و نانِ کثیف خور، برایم پرونده ی ساختگی درست کرده اند و به بیلاروس فرستاده اند، که گویا من دارم به همراه آلمانی ها بر علیه دولت بیلاروس مبارزه می کنم! پیش از این در این باب با ارائه ی سند نوشته ام. پس فعلن بیش از این وقت مردم را نمی گیرم؛ ولی اگر لازم شد، باز با دلائل و اسناد در آن باب خواهم نوشت.

 نشانی دیگر وبلاگ های من:

پدر نیز سفر کرد و رفت - زبان خامه ندارد سر بیان فراق، وگرنه شرح دهم با تو داستان فراق»(حافظ شیراز)

امروز نکاتی را به آخر این مطلب افزودم، و هم در نظرگاه این پست نوشتم.

سلام دوستان

این کامپیوتر دوباره دبه در آورده و خاموش میشه. اگر فرصت کنم سه موضوع را در طول امروز و فردا می نویسم.

موضوع سوم در باب آن رمان علمی - آفرینشی، است که در وبگاه وَشتَن واژه ها» خواهم نوشت.

موضوع اول: گاهی عزیزان تالش و غیر تالش به من نامه می نویسند و از یکدیگر گله ای می کنند. آنچه من می توانم بگویم این است که در کشور ما که خلق های مختلف با مهر کنار هم می زیند، دلیل اش خرد گرایی این مردم است. سر زمینی که وقتی دیگران بت پرستی می کردند، مردم آن خردگرایی را برگزیدند. و دیرتر مردی بزرگ(کبیر) از آن برخاست و با تکیه بر خردگرایی بر علیه جادو و خرافات کتاب تاریخی خود را چنان سرود که جاودانه گشتند(هم او و هم کتابش). ده ها بار واژه ی خرد را بیهوده بکار نبرده؛ او خرد را می شناخت؛ او می دانست که خردمند ره می یابد و بی خرد گمراهی پیشه می کند و تیشه به ریشه. به نظر من هنوز فردوسی شناسی آنگونه که باید صورت نپذیرفته، زیرا مرد اندیشه ی خود را بی شعار در اشعار خود چنان نشانده ظریف که گاه تا عمیقن فرَزان و ژرف اندیش نباشی، در نمی یابی. نمونه اش حضور شکوهمند سیمرغ مظهر خرد است. داستان سیمرغ، داستانی برای سر گرمی نیست؛ سخنی تاریخی با خود دارد بر علیه خرافات. مفهوم آن داستان جنگ خرد با خرافات است که در نهایت خرد پیروز می گردد.

پس ما که وارثان آن فرهنگ زیبا بر علیه زشتی هستیم، باید آن را در زندگی روزانه ی خود بکار گیریم؛ وگرنه اگر از خرد بگوییم ولی در عرصه ی عمل بی خردی کنیم، تاریخ و آینده ما را نخواهد بخشید. زندگی عرصه ی عمل است. فعالیت فرهنگی به معنی توهین به یکدیگر و درگیری نیست. هر کسی اگر به شما گفته فعالیت فرهنگی بدان معناست، بدانید که گمراهی بیش نیست؛ و یا نفوذی و دشمن شماست که زیرکانه لباس دوست بر تن کرده و آمده تا خلق های میهن ما را به جان هم اندازد. این همان "شهر آوَرد" است، یعنی جنگ شهر ها.  این همان است که هنگام ورزنش(مسابقه) ی دو تیم فوتبال در کشور ما رخ می دهد. ظاهرن به دفاع از این و یا آن تیم صورت می گیرد؛ ولی در واقع برای این است که خلق های ساکن ایران را به جان هم بیندازند تا همدیگر را بیرحمانه، آنگونه که سایت داران و قافیه بند های مواجب بگیر در خارج از کشور می درند، بدرند. این همان تئوری ای است که در قفقاز و یوگسلوی و دیگر نقاط جهان پیاده کرده اند "موفق". شما ها به دام نشستگانی بیش نیستید. و بدانید که آن پشت به ریش شما با تمسخر تمام می خندند. از من گفتن است؛ باقی را دیگر خود دانید.

آن سخن کلی بود؛ و اینک سخنی با عزیزان تالش1: مگذارید وقت گرانبهای شما در جدل ها تلف شود؛ هوشیار باشید؛ بحث روشنگر جدل نیست. فعال فرهنگی بودن جَوّگیر شدن و تسلیم هیاهو گشتن نیست. ما در زمانه ای بسر می بریم که جهان را به لبه ی پرتگاه نیستی برده اند، و هر بی احتیاطی می تواند هستی گوشه ای از جهان را به نیستی بدل سازد. یادتان باشد که وقتی می خواهند بزنند چنان، که دیگر بر نخیزی؛ حتمن، سد در سد، لباس ترا می پوشند. پس، ای ایرانی، بدان که باید هوشیارتر از هر زمانی باشی.

به دام منشینید. وقتی "کسی"(تو بخوان ناکسی) "وبلاگی" می زند و در همان روز اول فتنه انگیزی می کند؛ به تالش های همیشه مظلوم توهین می کند؛ برایشان جک درست می کند؛ یعنی تفتین و تفرقه، کار(نابکاری) اصلی اوست؛ طبیعی است که با هدفی نامیمون آمده؛ و تو وقتی با او وقت تلف می کنی، می دانی یعنی چه؟ یعنی اینکه او در پیشبرد سیاه نقشه ی خود بر تو بسیار زیرکانه پیروز گشته. و این پیروزی را تو به او بخشیده ای بی آنکه بدانی. ما حق خود را طلب می کنیم؛ و حق طلبی احتیاج به درگیری و توهین و هیاهو ندارد. وظیفه ی امروز هر تالش این است که بداند با آخرین نسلی که دیگر زبان مادری خود را بلد نیست، زبان می میرد. این علم است؛ درست مثل فرمول علم ریاضی.

چگونه؟

بدین صورت که وقتی پسری، دختری زبان مادری خود را بلد نیست، او حتی اگر فردا از خشم بر علیه تصمیم دیروز "مسئولین" و پدر و مادر خود بغرد و بخواهد به کودک خود تالشی بیاموزد، نمی تواند، زیرا خود دیگر بلد نیست و تمام = مرگ یک خلق و زبانی مادر. در چنان حالی تو اگر ده ها پروفسور زبان نیز داشته باشی، کاری از پیش نمی بری؛ مگر کاری کنند که مردم با کودکان خرد خود، اول به زبان مادری حرف بزنند. اگر این کار انجام نگرفت، باقی تحرکات حتی می تواند بشدت مضر باشد؛ زیرا مردم فکر می کنند خبری هست که نیست. و بعد ناگهان می بینند که گول خورده اند و هویت مرده. تو در چنین شرایطی هستی؛ وقت را اگر ببری سر بازار بی در و پیکر اینترنت بر زمین زنی، فردا که آگاه شدی، باور کن خود را نمی توانی ببخشی.

پس چه باید کرد؟

باید تمامِ وقت برای دو هدف بکار رود. 1 - دولت را باید موظف کرد که این زبان مادر را نجات دهد. بچه های تالش باید امکان آموختن تالشی در مدارس را داشته باشند. به زودی در وبلاگ جهان زبان و واژه شکافی» هر بار ده واژه ی فارسی و کلن ایرانی را با فرمول ریاضی گونه ی تالشی - زبان مادر - خواهم شکافت تا اندیشمندان تصمیم گیرنده در بالادست دریابند که با مرگ تالشی هزاران هزار واژه ی فارسی و ایرانی و حتی غیر ایرانی به گورگاه معانی بدل خواهد شد. فاجعه مگر شاخ و دم دارد؟

2 - باید تمام تلاش خود را کرد تا کمیته ی نجات زبان تالشی» در شهر و روستا و حتی کوهستان ها ایجاد گردد تا برای مردم این مهم پیوسته توضیح داده شود که: طبیعی است زبان فارسی زبان ملی ماست و کودک ایرانی باید آن را بداند و بی هیچ تردیدی خواهد آموخت؛ حتی اگر به مدرسه نرود، خواهد آموخت. ولی اگر پیش از اینکه زبان مادری را بیاموزد؛ فارسی آموخت، یعنی نابودی خلق تالش در دهه های پیش رو. این است وظیفه ی تو، مرد، زن، دختر، پسر. مبر این گرانبها، این زرین وقت را در جدل های بیهوده هدر مده. اگر دادی بگذار نتیجه ی فردا را این مرد با تجربه همین امروز به تو بگوید: ناگهان سر بلند می کنی و می بینی که شب شده است؛ تویی و جهانی از تاریکی که همه ی زیبایی ها که داشتی در آن گم گشته، و خلقی با هویت تالشی دیگر وجود ندارد؛ آنگاه بر سر زدنت دو ریال هم نمی ارزد. دریاب، همین لحظه دریاب و برای نجات خود به اصل بپرداز، و به هیچ کسی نیز اجازه مده که تو را بازی دهد و مشغول موضوعات فرعی گرداند. برای انجام این کار های نیک و نجات بخش، هیچ احتیاجی ندارد که ما حتمن با کسانی درگیر شویم. درگیری لفظی و شاخ به شاخ شدن های زبانی یعنی کشتن فرصت ها؛ و این را اگر در نیافتی، یعنی با دست خویش تور برای ماهی جانت بافتی، که نتیجه اش پایان تو است؛ پایان خلقی ست به نام تالش. مباد چنان! هرگز مباد چنان!

زنده باد دوستی همه ی خلق های ساکن میهن!

در ضمن یکی از دوستان نوشته که گاهی متون شما را دیگران در هنگام استفاده تغییر می دهند. آنچه من می نویسم، برای مردم است و مال شماست. اما دوست دارم آنچه می نویسم، همان، دقیق همان را منتقل سازید. لطفن حتی یک ویرگول را در مطالب من کم و یا زیاد مکنید.

با تشکر: لیثی حبیبی - م. تلنگر

موضوع دوم: مدتی ست رخدادی دارد مرا می آزارد، ولی امکان نوشتن نداشتم، و آن این است که اخیرن حزب دمکرات کردستان ایران "برنامه ای" به نام راسان» ارائه داده که به نظر من کاری ست بسیار خطرناک که می تواند کردستان ایران را یکبار دیگر به پادگانی بزرگ بدل سازد و طبیعی است که در چنان محیطی قبل از هر چیز معیشت زحمتکشان کرد به خطر خواهد افتاد. من به عنوان کسی که همیشه به آن مردم با دیده ی احترام نگریسته ام از سران محترم آن حزب می خواهم فورن آن برنامه ی بی نهایت خطرناک را متوقف سازند. اگر تجربه ی درگیری های سال های اول انقلاب و عزادار شدن هزاران خانواده نبود، باز می شد گفت، در تصمیم گیری اشتباه کرده اند. داشتن آن تجربه ی خون و مرگ و ویرانی و گرفتن چنین تصمیمی حکایت از این دارد که آن تصمیم نه فقط اشتباهی بزرگ است، بلکه بسیار شتابزده گرفته شده و در واقع در هیاهوی درگیری های منطقه، دوستان جَوّگیر شده اند. شما نباید شرایط خود را با شرایط کردستان عراق و یا سوریه یکی ببینید. آنجا در جنگ و درگیری سرتاسری وضعیتی ویژه پیش آمد که باعث شد کرد ها بتوانند کنترل بعضی مناطق را بدست گیرند که هنوز معلوم نیست عاقبت کار چه خواهد شد. جنگ و درگیری به آن ها تحمیل شد؛ پس در آن شرایط تحمیل شده، ناچار بودند دست به تصمیماتی ویژه بزنند. به نظر من درگیر کردن کردستان آرام ایران در جنگی آزمایشی، حرکتی خالی از دور اندیشی است. مردم شریف و زحمتکش موجودات آزمایشگاهی نیستند که شما امروز تصمیمی بگیرید تا فردا ببینید نتیجه اش چه می شود. گویا گفته اند: از درون کشور به ما پیام رسیده که کاری بکنید.»

کاری کردن، دست به سلاح بردن نیست. اصلن فرض کنیم آن ها همین منظور را داشتند؛ سوال این است که فرستادگان آن پیام چند درسدِ مردم کردستان ایران را نمایندگی می کنند که شما بعد از دریافت آن، چنان تصمیم خطرناکی را گرفتید؟! که می تواند پشیمانی های بزرگ ببار آوَرَد.

من دوست خلق کرد هستم که اینگونه بی پرده با شما سخن می گویم. من همان کسی هستم که برای به رسمیت شناخته شدن کل سر زمین کردستان، کردستان سوریه را روژاوا»* نامیدم، و این نام دیرتر در کنگره ی کرد های آن کشور تصویب شد. خوشبختی خلق کرد و همه ی خلق ها آرزوی من است؛ ولی من دوباره به خون کشیده شدن کردستان ایران را نمی توانم بپذیرم.

نکته ی دیگر این است که گاه سخن از تجزیه به میان می آید(این سخن خطاب به حزب دمکران کردستان نیست، بلکه کلی است)، من به تجزیه ی هیچ یک از چهار پاره ی کردستان اعتقاد و اعتماد ندارم و آن را آغاز یک جنگ فرسایشی در منطقه و ویرانی کامل آن چهار پاره می دانم. کسی چه می داند، شاید چند ده سال دیگر مرز در منطقه ی ما نیز بی مفهوم گردد. ولی امروز تلاش برای تغییر مرز ها می تواند بسیار گران تمام شود؛ آنقدر گران که زیانش با سودش قابل مقایسه نباشد.  ولی سر زمینی به نام کردستان وجود دارد؛ که خلقی ایرانی در آن می زید بنام کورد. این سر زمین را باید به رسمیت شناخت و مردم آن سامان باید حقوق خود را داشته باشند؛ ولی این را نباید فراموش کرد که این حقوق با جنگ نه فقط حاصل نمی شود، بلکه ویرانه های سوریه که ما را به یاد ویرانه های جنگ جهانی دوم می اندازد، می تواند در بخش های دیگر کوردستان نیز پدید آید. گاه واژه ی مبارزه ی مسلحانه رمانتیک به نظر می آید و همین گول زننده است، ولی در عمل فاجعه بار می آوَرَد. نباید گول خورد، نباید جَوّگیر شد؛ امروز یازدهِ شهریور 1395 برابر اول سپتامبر 2016 است، بخاطر بسپارید این سخن و تاریخ را. آن تصمیم شما حتمن به بن بستی عظیم و فاجعه بار می رسد؛ فورن اصلاحش نمایید و مگذارید دوباره خانواده هایی عزادار فرزندان خود گردند و معیشت زحمتکشان منطقه به خطر افتد. همین. باقی را دیگر خود دانید.

* روژاوا» - بعد از جا افتادن این نامواژه در ادبیات ی و اجتماعی، دیده ام عده ای آن را روژآوا، می نویسند. آن شکل نوشتن گرچه غلط نیست، ولی وقتی در واژه ی مرکب ادغام صورت می گیرد، دیگر احتیاجی نیست، ما به شکلی بنویسیم که بخشی از آن در حالت جدا نوشته می شده. مثال هایی شبیه: دوست تهرانی ما به ماسال آمده بود. زبان تالشی ما زبانی مادر است. که در واقع تهرانی ی، تالشی ی است. آیا ضروری است ی» ادغام شده را در آورده جدا بنویسیم؟ این موضوعی سلیقه ای ست؛ من نمی پسندم که بر حجم افزوده شود، زیرا خواننده بر اثر عادت در هر صورت آن را درست بیان می دارد. و هم از نظر زیبایی شناسی، قرار گرفتن دو ی» کنار هم دلپذیر نیست - تهرانی ی»، تالشی ی». در ضمن باید توجه داشت که ی» ادغام شده ی تهرانی ی، تالشی ی، مانند الفِ میانی روژاوا، یک واج کوتاه شده است. و به همین خاطر بعد از ادغام، دیگر یک واج کامل به حساب نمی آید. یعنی شما روژاوا»، را روژ آوا»، تلفظ نمی کنید. در واقع بعد از ادغام، نوع تلفظ نیز در آن واژه ها کمی تغییر یافته است.

زیر نویس1
به تجربه دریافته ام که تالش از شعر بیشتر از نثر استقبال می کند. آنچه خطاب به شما عزیزان نوشتم، اگر می خواستم آن مفهوم را به زبان شعر بنویسم اینگونه بود:

ملکزارَه آدم(تالش ها به شب های صاف ستاره باران ملکزار»(به س اول) می گویند).

 
روشــــون ببع، ببع وَشـــتَن، ستاره
ویجيـــنر کـــرده خوب، نخـــوا دواره

وقــتی چــــرا آبی، آفــــتاو، ربار تع
یعنی کع استــــیره دایم ســـــواره

یعنی آتـش بَه دیلــــــیره همیشه
یعنی آکـــــرده کیلـــــیره همیشه

گلی غومچه مونی داری سری کو
یعنی کع تـــع داری بنـیات و ریشه

تــع حـلاجــــیره، مستــــیره، اَلالَه
همیـــشه ســوزیره و کیشه خاله

پیــلَّه دریایـــره و سَـــوَلُــــونی تک
نمــــونی تـــع بَه کنــدالون و چالَه

یعنی جانـــر بَه دنیــا بی قـــــراره
یعنی اشتع وجـــود اِســـته باهاره

یعنی کع استــــیره همیشه باهار
تیجه ره ی ره، گلی مونی، ستاره

یعنی اشــتع وجـــود چنگه، چغانه
یعنی شعــری مونـــو اشتع باهانه

یعنی دریا به جانــیره و خوشـدیل
یعنی شادی اِســته اشتع نشانه

یعنی ربار اشــتع چـــم و کــیل آبه
یعنی گــولون شیوار اشتع دیل آبه

یعنی خــنده وَری مــردئومی سرا
یعنی روشــونـــیره، آکیـــته چـــرا

یعنی پارگاه مــونـی وری دیلَه کو
یعنی خــورشیدیره همه چیلَه کو

یعنی دریایــره تع، کولّـــر هَــــزاره
یعنی آو نِه هیــــنجی آوَه بیله کو

یعنی اشــتع وجــــود چمَـه یَه، روار
یعنی ســوزیـــره، زَیـــرون مثل بجار

یعنی اشــتع لواَ همیـشه شیرین
یعنی دوا درمـــونَـه اشــتع زهـــــار

ترجمه از دکتر فرزاد بختیاری عزیز

انسان پر از روشنایی

     روشن باش، رقص باش و ستاره؛

     [در اين صورت است كه] وجين را خوب انجام داده اي و نيازي به دواره» (تكرار وجين و دوباره كاري) نيست.

     آن گاه كه تو چراغ  شوي و آفتاب و رود،

     بدين معناست كه هميشه سواره اي.

     يعني هميشه آتش به دلي؛

     يعني هميشه گريبان چاك (سينه چاك) و زلالي

     و همچون غنچه ي گلي بر فراز درخت؛

     يعني كه تو از بنياد و ريشه برخورداري.

     [يعني] تو حلاجي، مستي و آلاله

     [و] هميشه سبزي و شاخه ي شمشاد؛

     [يعني تو] درياي بزرگي و اوج قلـّه ي سبلان

     [و] به گودال ها و چاله ها درنمي ماني (شباهتي به تپه ها و چاله هاي حقير نداري).

     يعني جانت در دنيا بي قرار است؛

     يعني وجودت بهاري ست؛

     يعني هميشه بهاري،

     طراوت و زيبايي بكر بهار ييلاقي و ييلاق بهاري و به گل و ستاره مي ماني.

     يعني وجودت چنگ و چغانه است؛

     يعني بهانه ات چونان شعر است؛

     يعني دريا به جاني و خوشدل؛

     يعني شادي نشانه ي توست.

     يعني رود، چشم و سينه ي تو شده است؛

     يعني به مانند گل ها، دلت شكوفا شده است؛

     يعني به متن و بطن زندگي مردمان، خنده مي آوري؛

     يعني روشني: چراغ فروزان.

     يعني خيمه گاهي در ميانه ي برف؛

     يعني در چلـّه ها، سراسر خورشيدي؛

     يعني تو دريايي با امواج فراوان (با سواحل وسيع)؛

     يعني از چاله هاي كوچك و حقير، آب نمي نوشي.

     يعني وجود تو چشمه است و رود؛

     يعني همانند مزارع  برنج، سبز و خرمي؛

     يعني سخنت هميشه شيرين؛

     يعني فرياد تو دارو و درمان است.

واژه ها و تركيبات:

     وَشتَن (vatan): رقص، پايكوبي

     ويجين (vijin): نخستين مرحله ي پاكسازي برنجزار از علف هاي هرز، وجين.

     دواره (dәvara): دومين مرحله ي پاك سازي برنجزار از علف هاي هرز

     ربار(rәbār) يا روار (rәvār): رود، رودخانه

     كيل (kil): در اين جا به معني دگمه» و مجازاً به معناي گريبان، سينه، دل

     بنيات (bonyāt): بنياد، اساس

     كيش (ki): شمشاد

     سولون (savalun): سبلان

     كندال (kәndāl): زمين ناهموار و شيب دار، پشته، تپه، زمين داراي پشته ها و تپه ها

     كندال (kandāl): گودال، چاله، زمين كنده شده

     تيجره (tijara): بهار بكر ييلاق، ييلاق بكر بهاري، اوج زيبايي و طراوت طبيعت ييلاقي در ماه هاي آغازين بهار (معمولاً از نيمه ي فروردين تا نيمه ي ارديبهشت)

     چنگ (čang): آلتي موسيقي از ذوات الاوتار كه انواع ابتدايي آن شكل مثلث داشت و شامل يك تخته به طول تقريباً يك گز و يك ميله ي چوبي بود كه به طور عمودي بر يك انتهاي اين تخته نصب مي شد و انتهاي ديگر اين ميله ي چوبي، شكل دست انسان را داشت و به تدريج تكميل گرديد (ر.ك: فرهنگ معين، ذيل چنگ).

     چغانه (čaqāna): آلتي موسيقي كه عبارت است از دو باريكه ي چوب تراشيده كه انتهاي آن ها به هم متصل بود و آن را به شكل انبر و زنگ مي ساخته اند و زنگوله هايي در دو انتهاي ديگر آن مي بستند و با بستن و باز كردن اين دو شاخه زنگ ها و زنگوله هاي مذكور به صدا در مي آمد و . (ر. ك: فرهنگ معين، ذيل چغانه).

     سرا (sәrā): حياط، محوطه و در اين جا مجازاً به معناي زندگي، متن زندگي و حيات

     آگته چرا (?āgeta čәrā): چراغ فروزان

     پارگا (pārgā): خيمه، جايگاه موقت چوپان ها و گله داران كه با چوب هاي نازك و بلند قابل انعطاف و به طرزي خاص ساخته مي شود و روي آن را با چادري از موي بز يا برگ درختان و گياهان مي پوشانند.

     چيله (čila): چلـّه، يلدا

     كولّ(Kül): در اين جا به معني موج» يا ساحل و كناره» است.(درست کولّ، با لام دارای صدای نرم را می توان با خط یل نوشت. درست اش اینگونه است: Куль = کولّ. و اگر بخواهیم با خط انگلیسی، بدون در نظر گرفتن صدای لامِ نرم بنویسیم، می شود: Kul که با صدای کولّ، فرق دارد). توضیح از من، لیثی حبیبی است. پس چرا فرزاد عزیز با Ü = ئو، نوشته؟ در شتاب قلم اشتباه رخ داده. در واقع صدای لامِ نرم بطور ناخوداگاه گول زننده شده.

     نهينجي (nehinji): نمي نوشي

     بيله (bila): آبگير كوچك، چاله ي آب

     چم (čem): چشم

     چمه (čema): چشمه

     زيرون (zayrun): خرم، شاداب و هميشه سبز، جاودانه

     بجار (bәjār): كشتزار برنج، شاليزار

     لواَ (luwa): حرف و سخن، گپ

     زهار (zәhār): فرياد

و سه نکته را این زیر می نویسم. نکاتی که می خواستم برایشان پستی مستقل بگذارم. با وجود گرفتاری های زیاد در نوشتن، اینجا خلاصه می کنم.

1 - شاعر گرامی، موردی را به یاد ندارم که بعد از افشاگری و روشنگری صادقانه، با حملاتی ناجوانمردانه در داخل و خارج میهن روبرو نشده باشم. و اگر در این میان نام عزیزی را برده ام و با ایشان درد دل کرده ام، و یا اثری از کسی منتشر ساخته ام، حتمن با اخبار دروغ و یا راست در دروغ به او حمله ور شده اند. و هیچ شکی ندارم که به شما شاعر گرامی که شعر تاریخی شما را اینجا آورده ام نیز همان برخورد را خواهند کرد.
حال که با شعر خود کاری تاریخی کرده اید، خواهشی از شما دارم و آن این است: اگر به شما رجوع شد که فلانی خود مقصر است و از این داستان های کاملن دروغین، شما بگویید من فکر می کنم ایشان مقصر نیست، جنایت کرده؛ ولی خواسته ای دارم و آن این است: می خواهم رو در روی همین جنایتکار، بی پرده با ایشان سخن بگویم - تشکیل جلسه ی حقوقی و عمومی شهر کلن. تا آنگاه از جنایاتی پرده بردارم که باور کردنی نیست. اگر دیگران - گولخوردگان پیشین - همین برخورد مشخص را می داشتند، در ادامه ی این خیمه شببازی، عده ی زیادی مسموم، بازیچه و قربانی نمی شدند.

2 - در مورد آن رمان، کل داستان را در دو بخش - دو قرن ما و پیش از آن - در ذهن پخته ام؛ که ریز مطالب در هنگام نوشتن و آفرینش رو می شود. اول فکر کردم روزی دو تا سه بار بیایم اینجا و هر بار چند صفحه بنویسم؛ بعد دیدم حیف است که با اندیشه ای چنان عظیم، رومه ای برخورد شود؛ پس به این نتیجه رسیدم که کل آن نوشته شود و بعد از باز بینی در اختیار خواننده قرار گیرد. نوشتن این داستان هَزار تو به احتمال قوی یک سالی طول می کشد. امیدوارم بتوانم تا شهریور سال آینده آماده اش سازم. البته اگر بخواهم حتی شکلِ قابل ضربه پذیر آن را ناقص و هر روزه اینجا بگذارم، باز با این حملاتی که پیاپی به کامپیوتر من صورت می گیرد، عملن ممکن نیست(عدو شود سبب خیر»). باید انصاف داشت، امروز ظاهرن دست از سرم برداشته اند و بی مشکل دارم می نویسم.

در ضمن همان روز که قول دادم، چندین صفحه به عنوان مقدمه روی کاغذ نوشتم که تکه ی آغازین آن را اینجا می گذارم.

مقدمه

هدف فقط آفرینش و داستان سرایی نیست؛ بلکه هم آن است که در داستان آدمی از آغاز تا به امروز نیک دیده شود و گره زدوده؛ تا دیگر اسیر درون نگردد هیچ؛ وقتی می داند که هست بسیار نشانه دار از تاریخِ پیچ در پیچ. وقتی خویشتن خویش شناسد، به روشنایی دل ببازد و دیگر به دام تیرگی درون ننشیند، زیرا درونِ خود چون صورتی در آیینه ی اِدراک ببیند. پس هدف اصلی، یافتن گسترده ی این اندک است در بسیار تاریخ. این کار لازم است زیرا اغلبِ جنایات بشر از تیرگی درون است، و آدمی در برابر آن بسیار  زبون. حتمن شنیده اید که جنایتکاری هنگام محاکمه و یا اعدام گفته: نمی خواستم، باور کنید نمی خواستم، ولی نمی دانم چه شد!»

گذشته از حضور زرنگبازانه ی شارلاتانیزم در این چنین لحظاتی، باور کنید که بسیار گاه او راست می گوید، و به همین خاطر است که با فغان علت می جوید. چون او نمی داند خاطرات سیاه و نتیجه ی آن یعنی خشم نشسته در درون، انباری از باروت را می ماند و آغاز خشمگین شدن، کشیدن کبریتی است برای شروع انفجاری عظیم. این سخن به یاد دار تا در داستان از دیرباز به امروز رسیم. باور کن که اگر بر خشم و خاطرات رنج آور مسلط شویم(این تسلط نسبی است)، کوه از شانه هایمان برداشته می شود و جایش نسیمی خنگ و شادی آفرین با ما وزیدن گیرد.

.

3 - منظومه ی بلند و تالشی بَغرو» را تا به حال در این زندگی آشفته نتوانستم آنطور که باید پایان دهم، پس طول کشید. البته می توانم در عرض یکی دو ماه چند سد بیت بر آن بیفزایم و گِردش کنم؛ ولی دلم نمی آید. می خواهم تالشنامه و به نوعی اِراننامه = ایراننامه، شود. امیدوارم تا عید نوروز - قبل از عید نوروز - کار سرودن پایان پذیرد.

پیوسته پیروز و شاد باشید!

سلام دوستان

می خواستم متن پست قبلی را ادامه دهم، نتوانستم - بیزارم از آن متون آزارنده و بیزاری آور.

اجازه می خواهم به ادبیات بپردازم. آن بحث را بگذار بگذاریم برای زمان همان جلسه ای که پیشنهاد کرده ام تا همه - موافق، مخالف و همگان - هم بتوانند حضور واقعی و نه مجازی داشته باشند، تا هیچ کسی - نه من و نه دیگران - نتوانند یکطرفه به قاضی بروند برای خوشحال برگشتن.

ولی من به شعر تاریخی و غریب و پرسش شاعر که خاص فقط شاعران نیست و همه ی جامعه ایرانی و کل بشریت را شامل می شود، رها نمی کنم. شاعر خود شاید دقیق نداند که چه کار عظیمی کرده(رونمایی از یک گردنه ی مرگ که فقط مربوط به دو قرن ما نیست)؛ زیرا ناخودآگاه گاه کار هایی می کند که آدمی خود بیخبر از آن است.

در واقع در رمان موضوع قبلی ادامه می یابد ولی با شکلی ادبی و کلی. یعنی دیگر سخنی از این و آن در زمانه ی ما در آن نیست؛ بلکه کل تاریخ بشری را در بر خواهد داشت. شرح مقوله(علت تناقض شگرف») با رجوع به تاریخ گذشته های بسیار بسیار دور آغاز می شود تا برسد به زمانه ی ما. نام آن رمان هَزار» است.* نام دیگر آن علت تناقض شگرف» می باشد.

این تنها رمان من است که دو نام خواهد داشت. در ضمن این رمان که هَزاران سال را در بر می گیرد، یک شاعر هم دارد به نام جهانگیر» البته او یک نفر نیست. یعنی جهانگیر ده هزار سال پیش با جهانگیر هزار سال پیش، پانسد سال پیش، سد سال پیش، و امروز یکی نیست؛ ولی نامش همان می ماند.
این دومین رمان تاریخ بشری است که نثر و شعر در آن با هم می آید. اولین رمان نثر و شعر بختو دختر افغان» نام دارد.

در ضمن اگر جوان زنی، جوان مردی پیدا شد و دست به حرکتی تاریخی زد و آن جلسه را ترتیب داد، باید بداند که کار او کمک به کل بشریت است؛ و هم دفاع می باشد از اعلامیه ی جهانی حقوق بشر؛ قانون اساسی و حیثیت کشور آلمان، که مردم سختکوش آن بر روی ویرانه های جنگ این کشور بسیار پیشرفته را ساخته اند چنان که مپرس. نباید گذاشت حق این ملت بزرگ زیر پا افتد؛ پس این کار وظیفه ی بزرگ و تاریخی آلمان دوستان نیز می باشد.

به زودی همین امروز و یا فردا رمان هَزار» = علت تناقض شگرف»، را آغاز خواهم کرد.

*شاید برای بعضی از عزیزان این پرسش ایجاد شود که چرا هَزار را به فتحِ ها» می نویسم؟

جواب: اصل این واژه هَزار» است. در لغتنامه های فارسی نیز هنوز به فتحِ ها»، یعنی درست نوشته می شود؛ ولی در جامعه مانند بسیاری دیگر از واژه ها، غلط(دِگر شده) ی آن جا افتاده. با شکل هِزار، هَزار سال دیگر هم نمی توان آن را ریشه یابی کرد. در حالی که با شکل تلفظ تالشی نه فقط به آسانی ریشه یابی می شود، بلکه رازی بزرگ و تاریخی را بر ما آشکار می سازد از دیر و دور زندگی انسان ایرانی. امروزه هَزار بالاترین عدد نیست؛ البته هنوز ایرانیان به همان مفهوم کهن بکارش می برند - هزار دفعه بهت گفتم این کار را نکن»، هزار جور حرف می زنی»، هزار چهره داشتن کار انسان نیست»، هزار پهلوی این سخن را دریاب»، ژِنیا در این سال های بیداد، خورشید عشق تو هَزار جور بر من تابید، وگرنه شاید حتی وارتان هم اینجا می شکست».*

تالش که زبانی مادر دارد، هنوز آن واژه ی مرکب بسیار کهن را درست تلفظ می کند؛ و هم این مفهوم عظیم ایرانی نشسته در یک واژه را به سبک کهن بکار می برد؛ یعنی در جاهایی بکار می برد که با تاریخ با خود آورده به امروز. هَزارَه بُودُوشی!»، هَزارَه بیوینی!» و .(از سوی بیننده به دوشنده گفته می شود، هزاران را بدوشی! و جواب می ستاند از آن دست: هزاران را ببینی = داشته باشی(معنی غیر مستقیم).

هَزار = هَزار دستون = هَزار ترانه = بلبل

هَزار =1000

هَزار = هَز آر = آورنده ی حَظّ(بالاترین و تعجب بر انگیز ترین رقم) = حیرت آور. این واژه را در زبان عربی حَظّ می نویسند، زیرا حَظّ تلفظ می شود. مثل کی سر» پهلوی، تالشی و آلمانی که عرب آن را قَیصَر»، تلفظ می کند. قَیصَر، مُعَرَّب شده ی کی سر» است؛ اما در بابِ حَظّ که اصل واژه از آنِ کیست، دشوار است نظر دادن. پس تا غلطی را به تاریخ نبریم؛ سکوت پیشه می کنم و به اصل می پردازم، یعنی فرهاد سخن را عاشقانه و با وَشتَن تیشه می کنم و وقت گرانبها را به خدمت آفرینش می گیرم تا دیگر هرگز نمیرم.

در ضمن هَزارِ هَزار دَستُون» = بلبل، همان عدد 1000 است. هَزار از نظر شکلی و معنایی واژه ای است درست مثل باهار = واه آر = بهار = وَه آر = آورنده ی تعجب. و از نظر شکلی واژه ای است درست مثل بجار = بج آر = آورنده ی بج = آورنده ی شلتوک = شالیزار. هنوز در تالش زمین به برنج، بج(به س اول) نیز گفته می شود؛ و به مزرعِ برنج بجار» = آورنده ی بج، می گویند.

رمان هَزار» = علت تناقض شگرف»، را در وشتن واژه ها، در هزار پست خواهم نوشت. و خوب است بگویم که این هزار پست خلاصه ی اصل رمان است. چرا خلاصه؟ جواب: به دو دلیل: 1 - برای اینکه زودتر پایان یابد. 2 - گاه سخنوری بخاطر فرهنگی که در ایران رواج دارد خلاصه می گردد. به عنوان مثال، من در رمان بختو دختر افغان» همه ی صحنه ها را نوشته ام و سروده ام، مثل عشق بازی یک زن و شوهر و . که در این رمان از آن صحنه ها کوتاه می گذرم. در غیر این صورت من شکی ندارم که ریاکاران و ان و نابکاران و رشوه خواران و غارتگران جنگل ها، و مواجب بگیران ضد حبیبی و ضد ایرانی که بر علیه من دندان بر هم می سابند؛ همه "عابد" شده، به میدان در می آیند تا مگذارند این رمان ویژه که چکیده ی تاریخ بشری را با خود دارد، نوشته شود. به یاد دارم زمانی به غارت جنگل ها شدیدن اعتراض کرده بودم؛ بعد دیدم "کسی" آمده آسمان به ریسمان کرده و انشایی در بابِ من نوشته غلط انداز، بی آنکه بگوید بخاطر دفاع از غارتگران نوشته. چون پرس و جو کردم که این چه حکایت است؟! جواب آمد که طرف دنبال لقمه ی چرب می گردد! یعنی کسانی که در حبیبی ستیزی در داخل و خارج میهن شرکت دارند؛ می دانند که به یک قرارداد نوشته و یا نانوشته ی اقتصادی نظر دارند. و افسوس! چه بر ما گذشت که این شدیم!؟ جواب این پرسش را نیز در لابلای همان رمان خواهم داد. درواقع این پرسش همان پرسش جهانگیر شاعر است به شکلی دیگر.

به زودی بر می گردم و این متن را باز بینی کرده پایان می دهم و می روم به وبگاهِ وَشتَنِ واژه ها» = رقص واژه ها؛ تا آن کنم که حافظ جان همیشه زنده و کبیر گفت:

در سماع آی و ز سر خرقه بر انداز به رقص»

این رمان با تکیه به تاریخ دور بشر، جغرافبای زمین، جنایات تاریخی که تأثیر آن ها حتی بر ژن های آدمی باقی مانده، نوشته خواهد شد، تا به پرسش شاعر جوابی همه جانبه داده شود. یعنی نه فقط با توجه به جامعه شناسی، بلکه هم با توجهِ ویژه به روان شناسی نوشته می شود. این رمان از سوی من نقد نخواهد شد؛ ولی خوشحال می شوم اگر ژرف آشنایان به تاریخ دور بشر، جنایات تاریخی(مثل جنگ ها)، جغرافیای زمین، جامعه شناسی و روان شناسی آن را نقد نمایند. این رمان راز های علمی فراوانی را با خود خواهد داشت؛ من اما آن ها را به آشکار نمی نمایم؛ یعنی برجسته نمی سازم(همان کاری که فردوسی بزرگ با سیمرغ کرد چنان، که حتی شاهنامه شناسان بزرگ نتوانستند متوجه شوند که سیمرغ فقط یک مرغ مهربان و دلیر نیست، بلکه هم مظهر خرد است در شاهنامه). واژه های علمی را نیز به زبان فارسی، پهلوی و تالشی بکار می برم و یا برگردانده بکار خواهم برد. و گاه خود واژه ی جایگزین را می سازم(طبیعی است که توضیح نخواهم داد که آن واژه ها و یا اصطلاحات از آنِ من است). یعنی از کلمات خارجی سود نمی جویم مگر در موارد بسیار نادر.

 این را نیز باید اضافه کنم که عزیزان خواننده(چه متخصصین و چه دیگران) لطفن هنگام خواندن همیشه به یاد داشته باشند که کتابی تاریخی و علمی را نمی خوانند؛ بلکه یک آفرینش هنری یعنی رمانی را دارند می خوانند که خیال انسانی در هَزار سوی جنگل سخن پرورده.

 زمانی همین کار را با دوره ای از تاریخ مبارزاتی کردم(در خیال)، و بخش اول را نگاشتم و فرستادم و نوشتم ادامه دارد؛ ولی منتشر نکردند و من باقی سخن را دیگر ننوشتم و بعد پرید و حالا دیگر هوای نوشتن آن را ندارم.* و این در حالی است که فراوان انشا و حتی هرز حرف بی فائده منتشر می شود. این بر می گردد به همان بیرحمی + باند بازی و هم بی شناختی. یعنی کسانی که امکاناتی بدست شان داده شده، و خود را بزرگ اندیشمند می دانند، چندان هم چنان نیست. بسیاری از مردم خود شیفته که خود را مرکز هنر و دانش جهان می دانند؛ نمی دانند که آن نیستند که به نظرشان می آید. چگونه؟ بدین صورت که قدرت آن بیماری بسیار خطرناک آنقدر هجومی و قوی است که توان کور کردن کامل فرد را دارد؛ و اگر کسی که فرد به او اطمینان کامل داشته باشد در نزدیکی او نباشد تا پتکی از تلنگری عظیم بر او زند؛ او می تواند زنده زنده دفن خیال نادرست خود شود برای همیشه. در نتیجه همیشه حق با اوست؛ و چنان کَس بسیار آسان قاضی می گردد بیرحم. این توضیح را عمدی نوشتم تا خواننده ی محترم در لابلای داستان که می خواند، در فراز های گوناگون، کمی و بیشتر درنگ کند. یعنی چه؟ یعنی اینکه اگر دید در لابلای داستان پیری خردمند به جوانی کم دانش، بی حوصله و خود خواه و مضر گفت: وای بر پدر و مادرت! باید دقیق کنم که در چه سالی ترا کشته اند. من سخن با آنها فراوان دارم. نظر من این است که این مرگ در شیرخوارگی رخ داده. و کسی جواب می دهد: نه بابا این آدم شاگرد اول بود و معلم ها او را باد کردند که بعد بکلی پَرت و خود خواه و خراب شد. پیر خردمند می گوید: آن سخن نیز می تواند درست باشد، ولی من در این چند هفته که با او بسیار بار گفتگو داشتم، به وضوح دیدم که در خرد سالی به قتل رسیده. و .

* حال این پرسش پیش می آید که: چرا فقط به یک سایت فرستادی؟

برای اینکه تلنگر آن آفرینش را همان سایت زده بود. زیرا مدتی بحثی در باب آن مقوله آنجا چنان ایجاد شده بود که پشت سر هم افراد در مقالاتی نظرات خود را می نوشتند؛ ولی من با شکلی ادبی و شعر آگین نوشتم برای بخش به اصطلاح ادبیات.

با شور و احساس تمام نوشته بودم؛ آغاز آن سخن را هنوز به یاد دارم: نقل به مضمون - در آن غروب تیره ی غمناک زمستانی پدر رومه در دست و با چهره ای که گویی چراغی را خاموش کرده اند، وارد خانه شد و بیدرنگ سوال برانگیخت. هیچ کس چیزی نپرسید ولی. پس خود آغاز کرد. برادر بزرگ نیز بخاطر اعتصابات دانشگاه های تهران به خانه آمده بود. و پدر گفت. افسوس خوران گفت. و .

 نکته ای بسیار مهم: اطلاعات علمی که در لابلای جملات عادی و ادبی از سوی من در آن رمان بیان می گردد، طبیعی است که از آنِ من نیست. در طول زندگی خوانده ام؛ گوش داده ام؛ آموخته ام؛ یعنی مدیون دیگرانم. این را نوشتم تا حق دانشمندانی که از آنها آموخته ام زیر پا نیفتد؛ زیرا رمان مقاله ی علمی نیست که من فرض کن اگر از قول شخصیتی در رمان نوشتم فرا فکنی مکن!»، و بعد بیایم و بنویسم اصل سخن از فروید است.

پس آنچه دانشمندان گرامی در لابلای رمان من نکات علمی می یابند وام گرفته شده است؛ و بخشی نیز بر داشته شده از فرهنگ خرد گرا و کم نظیر و سرشار تالشی می باشد. یعنی در واقع من این میان هیچ کاره ام. اما خیال، داستان پردازی، عشق، وَشتَن، شعر، شور  و پرورش سخن همه از آنِ من است.